ruta Panamericana II

ruta Panamericana - PART II

Οι δρόμοι που ανοίγονταν μπροστά, με οδήγησαν από την αργεντίνικη πάμπα, ψηλά στις Άνδεις, στην έρημο Ατακάμα μέχρι να καταλήξουν στα νερά της Καραϊβικής...

Η Αργεντινή κράτησε για το τέλος κάποια όμορφα τοπία, πολύ διαφορετικά από τις μονότονες, αχανείς εκτάσεις που είχα συνηθίσει να διασχίζω τις προηγούμενες εβδομάδες. 

Αφήνοντας πίσω μου τις καλλιέργειες των Estancias και την ατέλειωτη πάμπα, την εύφορη, 750.000τ.χλμ., χορτολιβαδική περιοχή της χώρας και κατευθυνόμενος προς τη Χιλή, τις επόμενες δυο μέρες επρόκειτο να γνωρίσω μια εντελώς διαφορετική χώρα.

Την επόμενη μέρα συνάντησα για τελευταία φορά τον Ruta Quaranta, με τα ερημικά τοπία που διέσχιζε εδώ στα βόρεια να μου δίνουν την εντύπωση πως ταιριάζουν περισσότερο στη φήμη του σε σχέση με τα αντίστοιχα της Παταγονίας.

Κατέληξα στο ορεινό θέρετρο της περιοχής, στο Tafi del Valle, όπου και διανυκτέρευσα με 3€ στο τοπικό camping.

Είχα μπροστά μου την Αργεντινή του Βορρά και των Άνδεων. Ο τεράστιος αυτός ορεινός όγκος, μήκους 7.000χλμ. που...

...αρχίζει από την Παταγονία και φτάνει μέχρι τη Βενεζουέλα έχει πολλές κορυφές που ξεπερνάνε τα 6.000μ....

...και αποτελεί το φυσικό σύνορο ανάμεσα στα δυο κράτη.

Είχα αρκετά περάσματα να επιλέξω (καμιά σαρανταριά υπάρχουν, συνολικά, ανάμεσα στις δυο χώρες, στα 4.000χλμ. των μεταξύ τους συνόρων), προτίμησα ένα που και στις αρχές της ερήμου Atacama θα με οδηγούσε και δυσάρεστες τελωνειακές εκπλήξεις δεν θα μου επιφύλασσε.

250 πρωινά χιλιόμετρα οδηγικής απόλαυσης, μ’ έναν καταγάλανο ουρανό, πάνω σ' έναν έρημο, ολοκαίνουργιο δρόμο είναι μια εμπειρία που δεν λησμονείται εύκολα,...

...με κάνουν, μάλιστα, να χαρακτηρίσω τον RN60 ως μια από τις εντυπωσιακότερες διαδρομές στην περιηγητική μου καριέρα.

Τσέκαρα, λοιπόν τη λειτουργία των συνοριακών σταθμών και από τις δυο πλευρές (μήπως τυχόν και εξυπηρετούν μόνο τους ντόπιους) και ξεκίνησα.

Αυτό που δεν έλεγξα ήταν η ύπαρξη βενζινάδικου στα 550χλμ. από την Tinogasta στο Copiapo. Φέτος, δεν φρόντισα να κουβαλάω ένα εφεδρικό μπιτόνι βενζίνης μαζί μου, «...τι στον κόρακα, πολιτισμένες χώρες είναι», σκέφτηκα...

Λίγο αργότερα διέσχιζα τη νοητή γραμμή που χωρίζει τις δυο χώρες. Το εντελώς ξεχασμένο πέρασμα του San Francisco, στα 4.726μ., είναι ένα ακόμη προσωπικό επίτευγμα που, μάλλον (...στα 45 πια), θα παραμείνει ακατάρριπτο.

Οι τελωνειακές διαδικασίες ήταν συντομότατες. Ακριβώς μετά τον αργεντίνικο συνοριακό σταθμό, σε μια παράγκα πουλούσαν βενζίνη, σίγουρα γι' αυτούς σαν και του λόγου μου που καθόλου δεν είχαν προνοήσει για την απεραντοσύνη του ερημικού τοπίου. Ακριβή μεν, αλλά βενζίνη.

Έκλεισα τα μάτια κι αφέθηκα μέσα σε μια «εκκωφαντική» ησυχία που τρόμαζε. Η βαριά ανάσα μου από το μεγάλο υψόμετρο και το τσικ-τσικ του κινητήρα που κρύωνε ήταν τα μόνα πράγματα που διατάρασσαν την ηρεμία της στιγμής.  Μια αίσθηση πληρότητας και ικανοποίησης, απόρροια μιας γεμάτης, 25ετούς, μοτοσυκλετιστικής πορείας, με συνεπήρε.

Μετά το Magadan του 2013 δεν πίστευα ότι θα είχα, ξανά, την ευκαιρία να νοιώσω μια τέτοια ταξιδιωτική συγκίνηση. Για λίγη ώρα χάθηκα από τον κόσμο, ξέχασα ποιος είμαι, δεν θυμόμουνα ούτε τι οδηγούσα ούτε που βρισκόμουνα, η έπαρση ενός σύγχρονου Κονκισταδόρ κυρίευσε τη σκέψη μου.

Η διαδρομή είναι μοναδική καθώς περνάει δίπλα από τη Laguna Verde ενώ στο βάθος ορθώνεται εντυπωσιακό το Ojos del Salado (6.893μ.), το ψηλότερο ενεργό ηφαίστειο της γης.

Τα «εικονοστάσια» (...ολόκληρα δωμάτια) που κάθε τόσο συναντούσα δίπλα απ' το δρόμο, διακρίνονταν για το μέγεθος και το διάκοσμό τους!

Άρχιζα να κατηφορίζω. Ο χωματόδρομος που συνέχιζε από τη μεριά της Χιλής εξηγούσε, μάλλον, την παντελή απουσία όλου εκείνου του τεράστιου κομβόι των μοτοσυκλετιστών που συνάντησα καθ' οδόν για Ushuaia.

Καθώς πλησίαζα στο Diego de Almagro ο δρόμος βελτιώθηκε σημαντικά χωρίς, όμως, η κυκλοφορία να μεταβληθεί ιδιαίτερα.

Στα πρώτα χωριά που συνάντησα...

...τα χαρακτηριστικά των κατοίκων στο πρόσωπο και η τοπική κουλτούρα...

...ήταν εμφανή και μαρτυρούσαν τη φυλετική τους προέλευση.

Οι απογραφές συνεχίζουν να καταγράφουν ένα μικρό ποσοστό κατοίκων, μοιρασμένων σε κοινότητες αυτόχθονων πληθυσμών.

Τα αποτελέσματα μιας πτώσης, κατεβαίνοντας από το πέρασμα του San Francisco, ήταν εμφανή το απόγευμα εκείνης της μέρας στο χωριό που έμεινα για ανασύνταξη δυνάμεων...

Εστω και «πληγωμένο», όμως, το Freewind - με στραβό τιμόνι και μπόλικα ζιπάκια στα πλαστικά του - την άλλη μέρα συνέχιζε το δρόμο του...

Βουνά δίχως ίχνος βλάστησης ορθώνονται ολόγυρα, «άχαρα, επιβλητικά και παγωμένα», ορυχεία διάσπαρτα παντού, άλλα σε λειτουργία κι άλλα εγκαταλειμμένα, αέρας και σκόνη. 

Η μονοτονία του ερημικού τοπίου (και του Route 5) σπάει, κάπως, στο Mano de Desierto, 75χλμ. πριν την Antofagasta, μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες της Atacama.

Στάθηκα κι εγώ για λίγο στο αινιγματικό αυτό έργο τέχνης που ξεπροβάλλει μέσα από την άμμο. Έστησα και τη φωτογραφική μηχανή στο τρίποδο για ν' αποτυπώσω τη στιγμή.

«...Αισθάνεσαι ανακούφιση όταν μετά από 200χλμ. το λιγοστό πράσινο της πόλης Calama διακόπτει το μονότονο γκρι της ερήμου και σου δίνει τη χαρά μιας πραγματικής όασης...», (Εrnesto Che Guevara, the motorcycle diaries - NOTES ON A LATIN AMERICAN JOURNEY)

Η είσοδός μου στη Βολιβία έγινε από το συνοριακό πέρασμα του Ollague, ένα ακόμη χωριό στο «τέλος του κόσμου».

Για να λέμε την αλήθεια και οι σκηνές που αντίκρισα στον οικισμό των 199 κατοίκων, ελάχιστα απέχουν από την εικόνα της πλήρους εγκατάλειψης.

Δεν ξέρω αν κάποτε έσφυζε από ζωή αυτός ο σιδηροδρομικός σταθμός...

...σήμερα, πάντως, τα σκουριασμένα κουφάρια των τραίνων έδιναν έναν ακόμα πιο δραματικό τόνο στο άχαρο τοπίο.

Επρεπε και πάλι να οδηγήσω για καμιά 300ρια χιλιόμετρα σε αφιλόξενους χωματόδρομους και να ξεπεράσω για μια ακόμη φορά τα 4.000μ. υψομέτρου.

Δεν συνάντησα τίποτα άλλο όλη μέρα εκτός από λάμα. Η περιοχή αυτή που αναφέρεται ως Altiplano (τα αχανή αλατούχα υψίπεδα σε μια ζώνη πλάτους 200χλμ., περίπου, ανάμεσα στις Κορδιλλιέρες Άνδεις και την Cordillera Real),...

...ήταν ο συντομότερος δρόμος για να καθρεφτίζομαι σε δυο μέρες στα νερά της υπέροχης Salar de Uyuni.

Ενα από τα πιο μοναδικά αξιοθέατα της υφηλίου, η μεγαλύτερη ξηρή λίμνη στον κόσμο, έχει έκταση 10.582τ.χλμ. και βρίσκεται σ' ένα υψίπεδο των  Άνδεων, 3.656μ. πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. 

Λίγο μετά την Alota έπιασε μια καλή βροχή που δυσκόλεψε λίγο τα πράγματα.

Βοήθησα τον Ιταλό με τη BMW να σταθεί και πάλι ...στα πόδια του. Είχε νοικιάσει τη μοτοσυκλέτα στις Η.Π.Α. και ταξίδευε προς τα νότια.

Στην Culpina δεν είχε βρέξει καθόλου...

...ο βαρύς ουρανός, όμως, το κρύο και οι κούραση με ανάγκασαν να τελειώσω τη μέρα μου στο San Cristobal.

Η πόλη Uyuni, περίπου 90χλμ. βορειότερα, παρουσιάζει ένα άκρως καταθλιπτικό θέαμα και είναι χρήσιμη μόνο για διανυκτέρευση ή για τον απαραίτητο ανεφοδιασμό σε καύσιμο.

Η φτώχεια αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην εικόνα των μικρών παιδιών, αν και...

...εντύπωση μου κάνουν οι γυναίκες που με τις πολύχρωμες, παραδοσιακές φορεσιές...

...σκιαγραφούν την πολιτιστική ταυτότητα του τόπου.

Σειρά τώρα έχει να βρεις gasolinera internacional, άλλη μια βολιβιανή πρωτοτυπία, πρατήριο δηλαδή που να εξυπηρετεί και ξένα οχήματα. Στις αρκετές φορές που δεν τα κατάφερα συνέχισα ν' αγοράζω βενζίνη με το γνωστό τρόπο.

Τα 200 χιλιόμετρα του ολοκαίνουργιου B5 με οδήγησαν σε λίγες ώρες στο Potosi, που βρίσκεται χτισμένο σε υψόμετρο 4.070μ. !!!

Πάρκαρα το Freewind σε μια πανσιόν που ήταν βαμμένη στο χρώμα της μοτοσυκλέτας και...

...ξεχύθηκα στους δρόμους για να περιηγηθώ σε μια από τις υψηλότερα χτισμένες πόλεις στον κόσμο.

Η πόλη ιδρύθηκε το 1545 κι από τότε εδραιώθηκε η ισπανική κυριαρχία στην περιοχή.

Οι Κονκισταδόρες βρήκαν ασήμι στον Cerro Rico (τον πλούσιο λόφο) και δημιούργησαν εδώ το δικό τους Ελ Ντοράντο.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Johannes Koder για να εξορυχθούν 45.000 τόνοι καθαρού ασημιού (μόνο από τα ορυχεία της περιοχής), έχασαν τη ζωή τους περίπου 8εκ. Ινδιάνοι.

Κατά τα χρόνια της ευημερίας, όταν το ασήμι έδειχνε να είναι ανεξάντλητο, έγινε η μεγαλύτερη και πλουσιότερη πόλη της Αμερικής.

Η κακοκαιρία εκείνων των ημερών επέβαλε μια επιπλέον διανυκτέρευση...

...και μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω λίγο καλύτερα...

...τόσο τους ανθρώπους και τις καθημερινές τους συνήθειες...

...όσο και τα απομεινάρια του ένδοξου παρελθόντος.

 Μεγαλόπρεπες εκκλησίες, όπως ο Καθεδρικός ναός του San Luis αλλά και αυτή...

...του San Lorenzo de Carangas (τόσο ο ρυθμός όσο και το θρησκευτικό αίσθημα έχουν δεχτεί έντονη επίδραση από τη Ρωμαιοκαθολική κυριαρχία),...

...γραφικά στεναρίκια με αρχοντικές κατοικίες αλλά κυρίως...

...απλοί και φιλικοί κάτοικοι είναι κάποια από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την πολύ ενδιαφέρουσα αυτή πόλη της Βολιβίας.

Όμως, η αίσθηση της κόπωσης και του λαχανιάσματος ανηφορίζοντας προς την κεντρική πλατεία είναι κάτι που δεν περιγράφεται.

Η αραιή ατμόσφαιρα και το λίγο οξυγόνο πραγματικά μου έκοβαν τα πόδια και με έκαναν να εκτιμήσω διπλά το έργο των ντόπιων και,...

...κυρίως, των γιαγιάδων που κατευθύνονταν προς το παζάρι φορτωμένες με την πραμάτεια τους - μαντζούνια,...

...βότανα και σακουλάκια με φύλλα κόκας - και που φαίνονταν να μην καταλαβαίνουν τίποτα…

Είναι αρκετά διστακτικοί, πάντως, οι Kollas (...οι άνθρωποι των βουνών) και όταν αντιληφθούν το φωτογραφικό φακό είτε θα κρύψουν το πρόσωπό τους...

...είτε θα κοιτάξουν προς την αντίθετη κατεύθυνση!

Από το μεσημέρι, ακόμα, οι μπάντες είχαν ξεχυθεί στους δρόμους για να με υποδεχτούν.

Ηδη, πάντως, από τις πρώτες εικόνες μπαίνοντας στην πρωτεύουσα La Paz είχα αρχίσει να υποψιάζομαι τι με περίμενε στη συνέχεια.

Οι δυσκολίες στον προσανατολισμό που αντιμετώπισα εκείνο το εφιαλτικό πρωινό με έφεραν...

...βαθιά χωμένο στις συνοικίες με τα φτωχόσπιτα να στέκουν κρεμασμένα στις πλαγιές των λόφων.

Παρ' όλο το κυκλοφοριακό κομφούζιο κατάφερα κι έφτασα στην κεντρική Plaza Murillo όπου δεσπόζει η Καθεδρική Βασιλική της Κυρίας μας της Ειρήνης.

Δεν παρέλειψα, βέβαια, μια σύντομη επίσκεψη στην Αγορά των Μαγισσών (Mercado de las Brujas) όπου πωλούνται «βοηθήματα» κι αξεσουάρ για μαγικές τελετές και μυστικιστικές τελετουργίες!

Δίπλα τους, βέβαια, βρίσκονται όμορφα χειροτεχνήματα που μαρτυρούν τις επιρροές που δέχτηκε το παραδοσιακό θρησκευτικό αίσθημα από τη Ρωμαιοκαθολική κυριαρχία.

Πολύ συνηθισμένη εικόνα αυτή των ντόπιων που απολαμβάνουν το μεσημεριανό τους στα πεζοδρόμια γύρω από την αγορά.

Κυρίες με τη χαρακτηριστική κλαρωτή φούστα και το χοντρό υφαντό σάλι...

...πουλόβερ από αλπακά για το κρύο μαζί με το παραδοσιακό καπέλο, είναι λίγες ακόμα εικόνες από τους δρόμους της πρωτεύουσας.

Το ν' αποφασίσεις να κινηθείς με μοτοσυκλέτα στους δρόμους της La Paz, καθημερινή και σε ώρα που ο κόσμος πηγαίνει στις δουλειές του, θέλει αναμφισβήτητα πολύ τόλμη.

Αν, μάλιστα, το ημερολόγιο εκείνο το πρωινό δείχνει Παρασκευή και 13 τότε πρέπει να επιστρατεύσεις και το τελευταίο ίχνος τύχης που κουβαλάς, στη μάχη με τους τοπικούς οδηγούς και...

...τα αναρίθμητα mini bus που με το χέρι κολλημένο στην κόρνα και χωρίς να υπακούν σε κανέναν κανόνα κυκλοφορίας κατακλύζουν από τα χαράματα τους δρόμους.

Η πόλη που βρίσκεται σε υψόμετρο 3.600 μ. και ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1548 από τον Αλφόνσο ντε Μεντόζα...

...είναι ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων που...

...αποτελείται στο μεγαλύτερο ποσοστό (60%) από Ινδιάνους που μιλάνε Κέτσουα και Αϊμάρα...,

...ενώ ένα υπόλοιπο 35% είναι μεστίζος που γεννήθηκαν από Ισπανούς και Ινδιάνες!

Ολοκλήρωσα την παραμονή μου στη βολιβιανή πρωτεύουσα...

...με μια επίσκεψη σ' ένα τοπικό συνεργείο όπου χρειάστηκε να καταφύγω για μια πρώτη αλλαγή λαδιών.

Είναι γνωστό πως τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια στα συνεργεία που δεν θυμίζουν αποστειρωμένες αίθουσες χειρουργείων...

...και η δουλειά μου έγινε μια χαρά και μάλιστα με πολύ καλής ποιότητας λάδια!

Το άλλο πρωί αποχαιρέτισα την «Πόλη της Ειρήνης» (...αυτό σημαίνει La Paz!)...

...κατευθυνόμενος προς τα σύνορα με το Περού...

...και με την εικόνα των ντόπιων (...ενδυματολογικά, τουλάχιστον) να παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη.

Η συνοριακή κωμόπολη Desaguadero με το πολύχρωμο παζάρι,...

...τους πάγκους των μικροπωλητών και τα αυτοσχέδια ποδήλατα...

...σε ρόλο αγοραίου ταξί...

...ή και φορτοταξί δημοσίας χρήσεως,...

...τους πιτσιρικάδες έτοιμους να τρέξουν για θελήματα...

...αλλά και τους «νοικοκυραίους» που κατέβηκαν στην αγορά για τα ψώνια της ημέρας,...

...είναι μια εμπειρία που δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί.

Παρά το λαμπρό ήλιο φυσούσε ένας παγωμένος αέρας που, ευτυχώς, σκορπούσε το σύννεφο σκόνης που σηκώνονταν.

Στάθηκα σ' έναν από τους αυτοσχέδιους πάγκους για έναν φυσικό χυμό στα γρήγορα,...

...η ανυπόφορη φασαρία του Desaguadero, πάντως, ακόμα ηχεί στ' αυτιά μου.

 Πέρασα κάνα δυο ώρες, στο κέντρο του οικισμού των 3.000 κατοίκων, μέχρι να ολοκληρώσω τις τελωνειακές διαδικασίες.

Στο βάθος το τελωνείο. Αμέσως μετά έμπαινα στο Περού.

Πρώτος σταθμός η λίμνη Titicaca. Σε υψόμετρο 3.812μ. και με έκταση 8.400τ.χλμ. είναι η μεγαλύτερη αλπική λίμνη στον κόσμο. Το θέαμα δεν με εντυπωσίασε.

Από αυτό το σημείο και μετά, η διαδρομή διασχίζει ένα μεγάλο οροπέδιο των Άνδεων και έχει έναν μόνο προορισμό, το θρυλικό Machu Picchu.

Ο δρόμος σταματάει στο Cuzco, από 'κει και μετά συνεχίζεις με τραίνο. Το κλασικό, τρίκυκλο μοτοταξί στο Περού λέγεται trimovil και απαντάται σε πολλές εκδόσεις!

Δυο μέρες μετά βρισκόμουνα στα ερείπια του σημαντικότερου αρχαιολογικού χώρου ολόκληρης της ηπείρου. Στη γλώσσα της Αυτοκρατορίας των Ίνκας, Machu Picchu σημαίνει «αρχαίο βουνό».

Με σκοπό να δίνει στον επισκέπτη την αυθεντική εικόνα ο χώρος έχει δεχτεί εκτεταμένες εργασίες αποκατάστασης και το 2007 ψηφίστηκε ως ένα από τα Νέα Επτά Θαύματα του Κόσμου. Χτισμένο στα μέσα του 15ου αι. το συγκρότημα αποτέλεσε αστρονομικό παρατηρητήριο, θρησκευτικό κέντρο αλλά και θερινά ανάκτορα των βασιλέων όμως εγκαταλείφθηκε απότομα στα τέλη του 16ου, πιθανόν, επειδή μια μεταδοτική ασθένεια (ίσως ευλογιά που έφεραν οι Ισπανοί κατακτητές) έπληξε την περιοχή.

Παρέα μ' ένα περουβιανό llama (γιάμα) χάθηκα στις σκέψεις μου χαζεύοντας το εντυπωσιακό τοπίο. Κατέβηκα σκεπτικός από το Machu Picchu. Νομίζω, τελικά, πως περισσότερο η επιβλητικότητα του χώρου σε καθηλώνει παρά η ιστορική αξία του μνημείου.

Ο χώρος που συνδέθηκε με την πρόοδο και την ευημερία του πολιτισμού των Ίνκας, ανακαλύφθηκε το 1911 από τον Αμερικανό ιστορικό και αρχαιολόγο Hiram Bingham αφού μέχρι τότε κανένας, εκτός από τους απόγονους των ιθαγενών Κέτσουα που ζούσαν στα δάση τριγύρω, δεν γνώριζε την ύπαρξή του.

Φεύγοντας από το Cuzco έκανα ένα μεγάλο πισωγύρισμα που δεν ξέρω αν άξιζε. Έχοντας αποφασίσει να μην μπω στην Lima, η Arequipa θα ήταν η μοναδική μεγάλη πόλη που θα επισκεπτόμουν.

Η διαδρομή που κατηφόριζε γρήγορα προς τη θάλασσα, έχανε τα ορεινά της χαρακτηριστικά και αποκτούσε εικόνα ...ερήμου!

Χτισμένη στους πρόποδες του ηφαιστείου Misti, η Arequipa είναι μια ευχάριστη πόλη, η δεύτερη σε μέγεθος της χώρας.

Εμεινε γνωστή από την αποικιακή εποχή ως «Η Λευκή Πόλη» καθώς πολλοί ναοί αλλά και σπίτια είναι χτισμένα με sillar (λευκή ηφαιστειακή πέτρα).

Η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στο γραφικό προάστιο της Yanhuara...

...που λειτουργούσε κανονικά εκείνο το κυριακάτικο πρωινό, είναι ένα από τα εξαιρετικά δείγματα αρχιτεκτονικής της περιοχής.

Ο πλούτος της Arequipa έρχεται από αρκετά παλιά. Παρ' όλα αυτά, το 2007 ανακηρύχθηκε ως η ταχύτερα αναπτυσσόμενη πόλη του κόσμου με ρυθμό ανάπτυξης 9% !!!

Αποικιακού τύπου κατοικίες με περίτεχνες λεπτομέρειες στα ταβάνια μαρτυρούν, ακόμα και σήμερα, ευμάρεια και αισθητική.

Χαιρέτισα τις νεαρές δεσποινίδες στα στενά του ιστορικού κέντρου κι έφυγα να βγω στη θάλασσα.

Αλλη μια εκκλησία (...των Πεντηκοστιανών αυτή τη φορά), λιγότερο πλουμιστή απ' όσο είχα συνηθίσει.

Προτίμησα να διανυκτερεύω σε μικρά παραθαλάσσια χωριά, να αποκομίζω λίγο την αίσθηση της ξεγνοιασιάς των...

...καλοκαιρινών διακοπών για τους ντόπιους και νομίζω πως οι επιλογές μου ήταν πολύ καλές.

Ο δρόμος είναι στην κυριολεξία η διάσχιση μιας ερήμου, αν και σε πολλά σημεία φτάνει τόσο κοντά στον Ειρηνικό Ωκεανό που σταγονίδια βρέχουν το πρόσωπό σου.

Μεσημεριανή στάση για ανεφοδιασμό. Όχι, η ζέστη δεν ήταν καθόλου ανυπόφορη, το αντίθετο μάλιστα, ταξίδευα κάτω από ιδανικές συνθήκες.

Ανακήρυξα το Περού ως, μακράν, τη χειρότερη χώρα της φετινής περιήγησης. Το εντόπισα από την πρώτη στιγμή πίστευα, όμως, ότι όσο οι μέρες περνούσαν η εικόνα θα βελτιώνονταν.

Μάταια. Η άθλια εικόνα των οικισμών, το ατέλειωτο σκουπιδαριό και το χάος στους δρόμους παραπέμπουν σε άλλες περιοχές, πολύ μακρύτερα και...

...σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτό που μπορεί να είχες στο μυαλό σου για τη συγκεκριμένη χώρα της Λατινικής Αμερικής.

Παρά το γεγονός ότι βρήκα πολύ πρόσχαρους ανθρώπους στα χωριά από τα οποία περνούσα, ένας πηγαίος πρωτογονισμός και μια παντελής έλλειψη ευγένειας...

...ήταν κάποια στοιχεία που διαπίστωσα κατά τη δεκαήμερη παραμονή μου στη χώρα κάτι που με έκανε να κινδυνεύσω, ως οδηγός, όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου.

Όλες οι υπόλοιπες μέρες μου στο Περού μοναδικό σκοπό είχαν τη διάσχιση της Panamericana.

Sur το τμήμα μέχρι τη Lima (1.000χλμ.),...

...Norte το άλλο μισό (1.100χλμ.) μέχρι τα σύνορα με το Εκουαδόρ.

Μια έρημος (...χωρίς όνομα) κατά μήκος της ακτογραμμής, με πλάτος από 20 μέχρι 100 χιλιόμετρα (από τον Ειρηνικό Ωκεανό και μέχρι τους πρόποδες των Άνδεων)...

...και συνολική έκταση περίπου 200.000 τ.χλμ. προσφέρει ένα άκρως εντυπωσιακό θέαμα στη διάρκεια του ταξιδιού.

Κάποια στιγμή μπήκα στο Εκουαδόρ και το τοπίο (...μετά από μέρες) πρασίνισε!

Μια υπαίθρια αγορά, λίγο μετά τα σύνορα, ήταν η πρώτη μου στάση.

Η μικρή χώρα, που αναπτύσσεται ταχύτατα, σε προδιαθέτει ευχάριστα με το καλημέρα καθώς από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα...

 ...αφήνεις, τελείως, πίσω σου τη βαρβαρότητα των Περουβιανών.

600 χιλιόμετρα βορειότερα, σε μια κοιλάδα των Άνδεων και περιτριγυρισμένη από ψηλά βουνά βρίσκεται χτισμένο το Quito.

Με κύριο αξιοθέατο την παλιά πόλη, μνημείο χαρακτηρισμένο ως Παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO (μαζί με την Κρακοβία είναι από το 1978 οι δυο πρώτες πόλεις που αναγνωρίστηκαν),...

...το ιστορικό κέντρο είναι γεμάτο από όμορφες πλατείες, εκκλησίες, μοναστήρια και κτίρια με εντυπωσιακές προσόψεις του 17ου αι., που αναμιγνύουν ισπανικά, μαυριτανικά και στοιχεία των ιθαγενών της περιοχής.

Ο Καθεδρικός Ναός είναι από τα πλέον εκθαμβωτικά μνημεία της πόλης...

...συνδυάζοντας γοτθικά, μπαρόκ και νεοκλασικά αρχιτεκτονικά στοιχεία!

Tο Μοναστήρι του San Francisco θεωρείται ως το μεγαλύτερο αποικιακό οικοδόμημα με την παλαιότερη εκκλησία που χτίστηκε από το 1534 μέχρι το 1604. 

Μετά από πολλά non stop χιλιόμετρα, μια ολοήμερη ανάπαυλα κρίθηκε απαραίτητη και συνοδεύτηκε από...

...ξεκούραση, βόλτες και φωτογραφίες στα ατέλειωτα σοκάκια της πόλης. Ένας μικρός μου έφερε στο μυαλό το «τάκα-τάκα» από τη δεκαετία του 1970!

 Απέναντι ο λόφος El Panecillo (το ...ψωμάκι) που ορθώνεται στα 3.016μ. και έχει στην κορυφή του το αλουμινένιο άγαλμα της Madonna, τη Virgen de Quito.

Το χτισμένο σε υψόμετρο 2.850μ. Quito, ίσως και να, είναι η πλέον αξιόλογη πρωτεύουσα...

...ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής. Εμένα, πάντως, μου άρεσε πολύ.

Οι δρόμοι περνούν μονίμως ανάμεσα από πολύβουα χωριά και άναρχες πόλεις κάνοντας την οδήγηση πολύ δύσκολη.

Δεν μπορούσα να μην δοκιμάσω μπανάνα στα κάρβουνα. Βέβαια, αν και το  Εκουαδόρ φημίζεται ως η «Δημοκρατία της Μπανάνας»,...

...η χώρα είναι η τρίτη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός (μετά τη Βενεζουέλα και τη Βραζιλία) στη Νότια Αμερική και ο τζίρος από το μαύρο χρυσό αποτελεί το 50% των συνολικών της εξαγωγών!

Οτι δεν είναι ζούγκλα καλλιεργείται. Και ότι παράγεται πωλείται στους δρόμους!

Ακόμη και στα χωριά δεν λείπουν οι όμορφες λεπτομέρειες, αν και...

...όσο απομακρύνεσαι από την πρωτεύουσα τα σημάδια φθοράς γίνονται όλο και πιο εμφανή.

Σα να περνάς ανάμεσα από ένα απέραντο περιβόλι με μπανάνες, ανανάδες, μάνγκο, παπάγια, αβοκάντο και ότι άλλο τροπικό φαντάζεστε, έτσι είναι η διαδρομή από τη μια άκρη ως την άλλη.

Στην αρχή η καλή κυρία «...εξεμάνη εξ οργής και μίσους ρίπτουσα, δε, βλέμματα πλήρη αγανακτήσεως...», αλλά μετά με συμπάθησε και είπε στο γιο της να μας βγάλει μια φωτογραφία. Από τις ωραίες σκηνές των ταξιδιών αυτές... 

Νομίζω πως μόνο με μια επίσκεψη στη χώρα μπορεί κάποιος να ξεπεράσει την εικόνα που, ως στερεότυπο, έχει στο μυαλό του για την Κολομβία.

Εντάξει, κρίνοντας από την παρουσία του στρατού και της αστυνομίας στους δρόμους, το πρόβλημα της εγκληματικότητας, με τις συμμορίες και τις απαγωγές, πρέπει να είναι υπαρκτό.

Μπορεί η Κολομβία να είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός κοκαΐνης στον κόσμο στους πάγκους, όμως, των μικρών χωριών στην ύπαιθρο τα πράγματα δεν δείχνουν και τόσο απειλητικά.

Βέβαια, όταν ο ήλιος πέσει οι δρόμοι ερημώνουν και τα πάντα αποκτούν μια αίσθηση επικινδυνότητας...

...έτσι ώστε η αναζήτηση καταλύματος (...του οποιουδήποτε καταλύματος), γίνεται επιτακτική.

Αν κάτι έγινε κανόνας στο φετινό ταξίδι ήταν η - αβασάνιστη - επιλογή «τέτοιων» δωματίων, σε τέτοιες γειτονιές!

Η Κολομβία δεν είχε ποτέ ιδιαίτερα καλή φήμη ως τουριστικός προορισμός και το Cali βρίσκεται, μονίμως, στις πιο επικίνδυνες πόλεις του κόσμου.

Σίγουρα, με 80 δολοφονίες ανά 100.000 κατοίκους δεν θα μπορούσε να μπει στα διαφημιστικά φυλλάδια καμιάς καμπάνιας, ούτε ν' αποτελέσει πόλο έλξης οποιασδήποτε χώρας.

Ο πόλεμος των καρτέλ και η προσπάθεια για την εξάρθρωση των παρακρατικών οργανώσεων είναι στην ημερήσια διάταξη.Μετά τη δολοφονία του «Βασιλιά της Koκαivns»,...

...Pablo Escobar, το Δεκέμβριο του 1993, το καρτέλ του Medellin δέχτηκε σφοδρό πλήγμα και το αντίστοιχο της Cali άδραξε την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει, πλέον, στα πράγματα.

Αυτά τα πράγματα διάβαζα καθώς διανυκτέρευα σ' ένα προάστιο στην τρίτη σε μέγεθος πόλη της Κολομβίας. Παρακάμπτοντας την πρωτεύουσα Bogota των 8 εκατομμυριών, ο δρόμος συνέχιζε να περνάει μέσα από μια ατέλειωτη ζούγκλα.

Ένα ατέλειωτο ορεινό στροφιλίκι ήταν η διαδρομή μου στη χώρα, 1.500 δύσκολα χιλιόμετρα στενών κι επικίνδυνων δρόμων. Έχει ζέστη, τα πάντα είναι καταπράσινα και οι δρόμοι, ακολουθώντας το ανάγλυφο του εδάφους, συνδέουν τα κομμάτια στο πλέον πολύμορφο κράτος (η χώρα Ήπειρος), ολόκληρης της περιοχής.

Τη μια σε ρίχνουν σε απύθμενα φαράγγια με καταρράκτες να γλύφουν τα βράχια πλάι σου, την άλλη σε ανεβάζουν σε ανεμοδαρμένα περάσματα που σε κάνουν να ξανακουμπώνεις το μπουφάν. Κι ανάμεσα τους, απέραντες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, περιποιημένες «χασιέντες» και ζούγκλα.

Με απίστευτα χωριά στη μέση του πουθενά και εικόνες μικρών οικισμών που τρομάζουν. Και δείχνουν τις τρομακτικές αντιθέσεις που παρουσιάζει αυτή η εύπορη χώρα ανάμεσα στα αστικά της κέντρα και στην ύπαιθρο.

Και με παιδάκια, πάντα χαρούμενα και πάντα χαμογελαστά, που μπορεί και να μην έχουν ιδέα για τον εμφύλιο πόλεμο που σπάραξε τη χώρα για πάνω από 50 χρόνια. Πρόκειται για μια από τις μακροβιότερες ένοπλες συγκρούσεις που κόστισε τη ζωή σε περισσότερους από 220.000 ανθρώπους ενώ είναι γνωστό πως παρακλάδια των παραστρατιωτικών οργανώσεων και έμποροι ναρκωτικών συνεργάζονταν στενά, όλο αυτό το διάστημα, στις εγκληματικές τους δραστηριότητες.

Ελλείψει ξενοδοχείου εκείνο το βράδυ διανυκτέρευσα σε μια οικογένεια. Μου πρότειναν να μην αφήσω τη μηχανή στην αυλή και μου άνοιξαν το σαλόνι.

Το ρεύμα στον οικισμό ερχόταν και κοβόταν εναλλάξ ανά μισάωρο χώρια που ένας σεισμός, κάποια στιγμή, μου έδωσε την εντύπωση πως θα ισοπεδώσει το σπίτι!

Ενα ψηφιδωτό ανθρώπων είναι ο πληθυσμός της Κολομβίας. Αποτελείται από ιθαγενείς, Ισπανούς, Αφρικανούς κι ένα μείγμα όλων των παραπάνω που μιλάνε 65 γλώσσες κι έχουν περισσότερες από 300 διαλέκτους.

Καταπονημένος από την ζέστη και τα 20.000χλμ. των προηγούμενων δύο μηνών, κατευθυνόμουν προς...

...τον τελευταίο μου προορισμό στη Νότια Αμερική, την Καρθαγένη των Ινδιών.

Γεμάτη θρύλους και ιστορίες με πειρατές από το παρελθόν, ρομαντισμό και απαράμιλλη ομορφιά στις μέρες μας,...

...η Cartagena de Indias είναι μακράν η πιο όμορφη πόλη της χώρας...

...και το καλύτερο δείγμα αποικιακής αρχιτεκτονικής της ηπείρου.

Με το ιστορικό κέντρο να είναι εντελώς αποκομμένο από τις μοντέρνες συνοικίες,...

...κάνοντας μια βόλτα σ' αυτό είναι σαν να κάνεις ένα μεγάλο ταξίδι πίσω στο χρόνο!

Το σεργιάνι στα πλακόστρωτα στενά με τις εκκλησίες και τα αρχοντικά των Κονκισταδόρων είναι κάτι που απόλαυσα...

...παρά την αφόρητη ζέστη, την υγρασία και...

...την υπερβολική τουριστική εκμετάλλευση που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια.

Μια ολόκληρη πλατεία είναι γεμάτη από μεταλλικές συνθέσεις ενός ντόπιου καλλιτέχνη...

...που αναπαριστούν σκηνές από την καθημερινή ζωή στην πόλη.

Ο Καθεδρικός Ναός του San Pedro Claver χτίστηκε από τους Ιησουίτες στις αρχές του 17ου αι. Ο Ισπανός ιερέας στον οποίο είναι αφιερωμένος,...

...επέδειξε συμπόνια και κοινωνική δικαιοσύνη απέναντι στους αφρικανούς σκλάβους και κατά τη διάρκεια της ζωής του βάφτισε περίπου 300.000 από αυτούς.

Οι δημιουργίες του Edgardo Carmona παίζουν σκάκι,...

...οι τουρίστες ξεκουράζονται στα σκαλιά της εκκλησίας και...

...ένας οφφίσιαλ ξεναγός παίρνει ένα μεσημεριανό υπνάκο γέρνοντας σ' ένα παγκάκι.

Η Cartagena ιδρύθηκε το 1533 και πολύ γρήγορα έγινε το κύριο λιμάνι στις ακτές της Καραϊβικής...

...αλλά και η βασική έξοδος των εμπορευμάτων προς το Βορρά.

Παρά τις διαδοχικές επιθέσεις των πειρατών, η πόλη συνέχισε να ευημερεί χάρη στα τείχη (συνολικού μήκους 11χλμ.)...

...που έχτισαν οι Ισπανοί γύρω της για να την προστατέψουν.

Παρά τις αισιόδοξες πληροφορίες του internet το ένα και μοναδικό εβδομαδιαίο ferry για την πόλη Colon του Παναμά,...

...αναχωρούσε το βράδυ της ερχόμενης Τρίτης. Ευτυχώς μέχρι να κυλήσουν οι ρόδες στη ράμπα του πλοίου δεν έπληξα καθόλου.

Τακτοποίησα το εισιτήριο της αναχώρησης και τις διαδικασίες «exportacion de vehiculos de la aduana»,...

...διαπιστώνοντας ταυτόχρονα πόσο χρόνο παίρνουν μερικά απλά πράγματα όταν δυο άνθρωποι δεν έχουν μια κοινή γλώσσα να επικοινωνήσουν!

Ναι, το χαρτί που περιέγραφε το Γολγοθά που απαιτούνταν για να ανέβει η μοτοσυκλέτα στη ράμπα του ferry boat ήταν τελείως αποκαρδιωτικό, αλλά στο τέλος όλα τακτοποιήθηκαν.

Μετά βάλθηκα να περιδιαβαίνω την πόλη απ' άκρη ως άκρη.

Από το παραδοσιακό Getsemani μέχρι τα πολυώροφα γυάλινα μεγαθήρια του Castillogrande,...

...είχε γούστο να τη διασχίζω πέρα ως πέρα με τα μοτοταξί (ότι φθηνότερο μπορείς να χρησιμοποιείς για τις μετακινήσεις σου στην Κολομβία),...

...συνεπιβάτης μ' ένα πλαστικό καθίκι στο κεφάλι και...

...συμμέτοχος σε μοτοσυκλετιστικά όργια που (...σε μια κανονική χώρα) θα επέσυραν μέχρι και αυτόφωρο!

Βρήκα ένα φθηνό - και βρώμικο - μονόκλινο, κάτω στο El Bosque αλλά τουλάχιστον είχα την ησυχία μου, τις πέντε μέρες που θ' απαιτούνταν μέχρι ν' αποδράσω.

Μόνο κάτι μελαμψές, καλλίγραμμες δεσποινιδούλες χτυπούσαν «κατά λάθος» την πόρτα μες στα μαύρα μεσάνυχτα,...

...έχοντας «μπερδέψει» το νούμερο στο δωμάτιο. Πάσχιζαν να κουκουλώσουν τον έμφυτο αισθησιασμό τους...

...με μια ψεύτικη αμηχανία και μια προσποιητή αφέλεια.

Ήταν όμως ευγενέστατες, όλο αθωότητα και νάζι. Ζητούσαν συγνώμη τόσο χαριτωμένα...

Είδη λαϊκής τέχνης, σουβενίρ και διακοσμητικά πωλούνται παντού, αν και...

...οι πολύχρωμες παρουσίες των γυναικών που πουλούν φρούτα ντυμένες στα χρώματα της κολομβιανής σημαίας κλέβουν την παράσταση!

Συνολικά, διακόσια χρόνια κράτησαν τα έργα οχύρωσης των κατακτητών αλλά άξιζε τον κόπο.

Ότι έμεινε όρθιο μέχρι σήμερα, φτάνει για να μαρτυρά τις ένδοξες στιγμές των προηγούμενων αιώνων...

...κι ως αποτέλεσμα, ώρες - ώρες, η φωτογραφική μηχανή δούλευε υπερωρίες...

...στην προσπάθειά μου να αποτυπώσω όσες περισσότερες εικόνες...

...περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου.

Μετά από μια ενδιαφέρουσα παραμονή πέντε ημερών, άρχισα σιγά-σιγά να προετοιμάζω την αναχώρησή μου.

Εγκατέλειπα τα πολύβουα σοκάκια και τα παλια οικήματα με τους φανοστάτες και τα μικρά μπαλκόνια.

Το τελευταίο επεισόδιο επί κολομβιανού εδάφους θα παιζόταν το επόμενο πρωί στην προκυμαία του Sociedad Portuaria Regional.

Την ώρα που πέφτει ο ήλιος (...και η ζέστη) η Plaza de la Aduana είναι υπέροχη. Φιλοξενούσε, κάποτε, το Τελωνείο και άλλα κυβερνητικά κτίρια. Μαζί με...

...τον Πύργο του Ρολογιού (...χτισμένος ακριβώς πάνω στα τείχη Las Murallas), ήταν οι τελευταίες εικόνες μου από την πανέμορφη Cartagena de Indias!