ruta Panamericana III

ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ - Κεντρική Αμερική

Μετά από 18 ώρες στα νερά της Καραϊβικής, το ταξίδι συνεχίζεται από τον Παναμά και
προς τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής...

Το τεράστιο κομβόι που αποβιβαστήκαμε στο λιμάνι του Colon και ένα μικρό λάθος στην καταχώρηση των στοιχείων της μοτοσυκλέτας...

...ήταν οι λόγοι που έφυγα (νύχτα πια) από το τελωνείο έχοντας καταγράψει νέο ρεκόρ καθυστέρησης για την είσοδό μου σε μια χώρα!

Μεσημέρι είδαμε από το κατάστρωμα την πόλη Colon του Παναμά βράδυ, όμως, ξεμπερδέψαμε από τον τελωνειακό έλεγχο.

Η νυχτερινή διαδρομή στον αυτοκινητόδρομο προς την πρωτεύουσα με αποφόρτισε από την ένταση της ημέρας.

Το επόμενο πρωί μου έδινε της πρώτες εικόνες της νέας χώρας...

...που όπως πάντα περιλαμβάνουν όμορφους ανθρώπους και χαμογελαστά πρόσωπα!

Κατά μήκος της VIA PANAM, ένας νταλικιέρης έκανε το μεσημεριανό του διάλειμμα.

Σήμα κατατεθέν της χώρας του Παναμά, οι «παναμάδες» του...

Παρά την έντονη κατασκευαστική δραστηριότητα στην πρωτεύουσα, δεν λείπουν οι αναφορές στο απώτερο παρελθόν...

...που ζωντανεύουν με μια σύντομη βόλτα στο ιστορικό της κέντρο.

Οι ρυθμοί δεν είναι καταιγιστικοί για όλους και πάντα υπάρχει λίγος χρόνος για ένα παγωτό...

...στην αυλή της συνοικιακής εκκλησίας.

Τα οικονομικά δεδομένα της χώρας ξεφεύγουν από αυτά των προηγούμενων χωρών του ταξιδιού...

...κι όπως διαπίστωσα από μια επίσκεψη στην αγορά της μεγαλούπολης, οι τιμές της είχαν πάρει την ανιούσα!

Στάση για δροσιά από τη μεσημεριανή κάψα σ' ένα παραδοσιακό cafe.

Παρά το γεγονός ότι τα δολάρια από τη διώρυγα δίνουν μια γερή ώθηση στην τοπική οικονομία,...

...οι απλές, καθημερινές εικόνες δεν λείπουν...

...ακόμα κι από το κέντρο της πόλης.

Βέβαια, μια δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε, δυο μέρες μετά, στα σύνορα με την Κόστα Ρίκα. Εκεί οι χώρες της Λατινικής Αμερικής θεωρούνται ως «high risk» για τον ιό του κίτρινου πυρετού και δεν μπορούσα να συνεχίσω παρά μόνο μετά από μια εξαήμερη παραμονή (περίοδος επώασης) στον Παναμά.

Η σκέψη ότι αυτό το καθεστώς ίσως να ίσχυε και σε άλλα τελωνεία, με έστειλε άρον άρον στο κέντρο εμβολιασμών της πόλης David που με συνοπτικές διαδικασίες θα μου εξασφάλιζε...

...το certificado internacional de vacunacion contra la fiebre amarilla. Ευτυχώς, όλες αυτές τις μέρες είχα την τύχη να πετύχω ένα πολύ όμορφο δωμάτιο!

«Μπολιασμένος» πια μπορούσα να συνεχίσω το δρόμο μου για την επόμενη χώρα,... 

...την Κόστα Ρίκα. Αν και δεν υπήρχε κάτι το ξεχωριστό για να επισκεφτώ, πέρασα εκεί μερικές από τις πιο όμορφες μέρες του οδοιπορικού μου.

Οδηγώντας κατά μήκος της Carretera Pacifica Fernandez Oreamuno, γνώρισα τον Alvaro, έναν Ισπανό που με το TENERE του έκανε, πάνω-κάτω, την ίδια διαδρομή με μένα.

Οι πρώτες εικόνες ήταν σοκαριστικές. Σε κάθε πάρκο τριγυρνούσαν αμέριμνα... 

...παγώνια, φλαμίνγκος και κάθε λογής εξωτικά ζώα!

Με εξαίρεση το Σαββατοκύριακο που το camping γέμισε τουρίστες από την πρωτεύουσα San Jose ελάχιστοι κατασκηνωτές (...αλλά ένα πλήθος ζώων), ήμασταν οι μοναδικοί ένοικοι. 

Μαϊμούδες που κατέβαιναν απ' τα δέντρα κι έκλεβαν μπανάνες...

...κι ένα σωρό παραδείσια πουλιά με φανταχτερά χρώματα κι εξωτικούς ήχους...

...μ' έκαναν να αισθάνομαι πως δεν βρισκόμουν μέσα σε camping...

...αλλά πως είχα εγκατασταθεί βαθιά μέσα στη ζούγκλα!

Αποφάσισα να επιβραδύνω το ρυθμό μου (...καθώς στο Βόρειο Ημισφαίριο ο χειμώνας μόλις που τελείωνε) και να ξεκουραστώ λιγάκι.

Σε συνθήκες μόνιμου καλοκαιριού (...25 βαθμοί το βράδυ, 30 και κάτι το μεσημέρι,) πέρασα ένα δεκαήμερο στο Jaco, χωρίς να ξοδεύω περισσότερα από 12 δολάρια την ημέρα...  

...τριγυρνώντας στις παραλίες με τους φοίνικες,...

...κάνοντας χαλαρές διακοπές...

...κι ακούγοντας το Guantanamera σε όλες τις διαθέσιμες εκτελέσεις!

«Πόσο απλή είναι η ζωή, ώρες-ώρες…», σκέφτηκα,...

«…μόνο η θάλασσα να ήταν λίγο καλύτερη».

Τουλάχιστον τα ηλιοβασιλέματα είχαν απίθανα χρώματα...

Αυτές οι ολιγοήμερες οδηγικές παύσεις, μου έδιναν την ευκαιρία εκτός από το να φωτογραφίζω τους πολύχρωμους γείτονες...   

...να καταγράφω «καθ’ οδόν» τις ταξιδιωτικές μου εντυπώσεις.

Οι πολλές ώρες δίπλα στην παραλία και τα free wi-fi σημεία που έβρισκα,...

...βοηθούσαν στο να κρατάω σημειώσεις και να συγκρίνω τα δεδομένα της καθημερινότητας με τις πληροφορίες του internet.

Η «Πλούσια Ακτή» είναι ένας ευλογημένος τόπος. Γόνιμη για κάθε είδους καλλιέργεια,...   

...κατέχει μια ιδιαίτερη πρωτιά. Με το 25% των εδαφών της να είναι χαρακτηρισμένα ως Εθνικά Πάρκα,...

...έχει το μεγαλύτερο ποσοστό Προστατευμένων Περιοχών απ’ όλες τις χώρες του κόσμου!

Κάποια στιγμή τα μάζεψα και ξαναβγήκα στους δρόμους μπαίνοντας στην επόμενη χώρα του ταξιδιού που δεν ήταν άλλη από τη Νικαράγουα.

Οι φτωχικοί και καθόλου περιποιημένοι οικισμοί με τα τσιμεντόλιθα και τις λαμαρινοσκεπές στα σπίτια, τα κάρα με τα βόδια στους δρόμους, μαρτυρούν την οικονομική ένδεια της χώρας. 

Τολέδο για πρεσιντέντε, Κλεμέντε για το Κονγκρέσο. Τι δεν καταλαβαίνεις ;;;

Μου θύμισε τον Πλάτων που είχαμε κάποτε και τον έβγαλα μια φωτογραφία, εκεί στα αποκρουστικά προάστια της Μανάγκουα.

Με τα δωμάτια των 7-8 δολαρίων που επιλέγω δεν μπορώ να περιμένω κάτι καλύτερο...

Στο παζάρι μιας επαρχιακής πόλης, δίπλα από τα φρούτα λειτουργεί «υπαίθριο» ανταλλακτήριο συναλλάγματος!

Αυτό το πολύχρωμο κάδρο με τους καρπούς της γης είναι μια από τις εικόνες που χαρακτηρίζουν ολόκληρη την Κεντρική Αμερική.

Ο πολύ macho τύπος του χωριού αμέσως με πλεύρισε για την τυπική διαδικασία προσφοράς και ζήτησης...

...την προσοχή μου όμως κέρδισαν γοητευτικότερες παρουσίες που...

...μ' ένα όμορφο χαμόγελο προσπαθούσαν να πουλήσουν τα ζαρζαβατικά του πάγκου τους.

Αν και υποτυπώδη τα συνεργεία μου έδιναν την εντύπωση πως στη δύσκολη ώρα όλο και σε κάποιες υπηρεσίες θα μπορούσα να ελπίζω.

Για να πω την αλήθεια, τα μόνα πράγματα που ήξερα για τη Νικαράγουα προέρχονταν από τα δελτία ειδήσεων της δεκαετίας του '80. Αφορούσαν τον εμφύλιο που μαίνονταν στην περιοχή εκείνα τα χρόνια...

...και τον περίφημο ηγέτη των Σαντινίστας Daniel Ortega για τον οποίο ακούγαμε στις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις τότε.   

Ο επικεφαλής του Μετώπου Εθνικής Απελευθέρωσης αφού άντεξε στις συγκρούσεις με την αντάρτικη οργάνωση των Κόντρας, επιχείρησε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικών μεταρρυθμίσεων.

Στην προσπάθειά του να επιβάλλει τον κομμουνισμό κατηγορήθηκε για δικτατορική διακυβέρνηση που είχε αυταρχικά χαρακτηριστικά, αυθαιρεσίες και παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Από το 2007 και μετά ο Ortega ξανακυβερνούσε, δημοκρατικά εκλεγμένος πια. Η χώρα πάντως, από την οποία δεν έχω τίποτα να θυμάμαι, σίγουρα χρειάζεται γενναίες προσπάθειες εκσυγχρονισμού! 

Πίστευα, όσο ανέβαινα βόρεια πως η εικόνα των χωρών που θα διέσχιζα και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων τους θα βελτιώνονταν συνεχώς. Έσφαλα για μια ακόμη φορά. Η Κόστα Ρίκα και κυρίως ο Παναμάς ήταν οι εξαιρέσεις, όπως φάνηκε... 

Η Ονδούρα κατέκτησε με την «αξία της» το ρεκόρ της συντομότερης παρουσίας μου σε χώρα. Κανά δυο ώρες μόνο και πολύ ήταν. Όσο χρειάστηκε, δηλαδή, για να μεταβώ από το ένα συνοριακό φυλάκιο στο άλλο, περίπου 150χλμ. απόσταση. 

Αν εξαιρέσουμε την πολύχρωμη εικόνα των φρούτων και των οπωρολαχανικών στους πάγκους που, όπως και να χει, σε εμπνέει να εκφραστείς (κάπως) καλλιτεχνικά...

...οι άσχημες εικόνες, η φτώχεια, η βρωμιά και τα σκουπίδια που καίγονται παντού δίνουν το στίγμα της Ονδούρα. Μαζί με το αποκαρδιωτικό θέαμα που αντίκρισα στα προάστια της Managua, οι χώρες αυτές... 

...διεκδικούν με αξιώσεις τις δυο τελευταίες θέσεις σε ότι έχω δει στα τόσα χρόνια. Και με σοσιαλιστικό όραμα και με ολοκληρωτικά καθεστώτα, άμα τα ταμεία είναι άδεια, τελικά...

Ο ήλιος που βυθίζεται στο βάθος σηματοδοτεί για μια ακόμη φορά την έναρξη της αγωνιώδους προσπάθειας εύρεσης φθηνού καταλύματος. Συνήθως είναι ένα από αυτά τα βρώμικα ξενοδοχεία ημιδιαμονής...

...με τα οποία είναι γεμάτες οι είσοδοι μικρών και μεγάλων πόλεων. Τουλάχιστον καταφέρνω και τη βγάζω φθηνά, το κόστος μιας τέτοιας «θορυβώδους» διανυκτέρευσης, σχεδόν ποτέ, δεν ξεπερνάει τα 10 δολάρια!

Πρόσωπα μίζερα (χωρίς να σου δημιουργούν κανένα πρόβλημα οι άνθρωποι, σου δίνουν την αίσθηση πως δεν είναι ιδιαίτερα φιλικοί), χωριά αφιλόξενα, δρόμοι στενοί, ασυντήρητοι κι επικίνδυνοι. 

Συνεχίζω να οδηγώ κατά μήκος της Carretera Panamericanaαν και η διαδρομή δεν παρουσιάζει κάποιο χαρακτηριστικό ενός σπουδαίου highway. Τρίκυκλα ποδήλατα σε ρόλο ταξί,...

...παλιά αμερικάνικα λεωφορεία που αγκομαχούν λαχανιασμένα στην ανηφόρα ξερνώντας μαύρο καπνό, αποτυπώνουν ένα κομμάτι μόνο από τη ζωή στην επαρχία. 

Αποκρουστικός στην όψη τόσο αυτός ο εκπρόσωπος της πανίδας της περιοχής...

...όσο και τούτος αν και οι περίοικοι με διαβεβαίωναν πως είναι εντελώς άκακος καθώς όλη μέρα τρώει ζουζούνια και πίνει νερό!

Φτάνοντας στο Τελωνείο του El Amatillo διένυα τα τελευταία μέτρα στο έδαφος της Ονδούρα. Είχα να αρχίσει να κουράζομαι από τις χρονοβόρες διαδικασίες στα σύνορα. Ίδιες οι διατυπώσεις παντού, από τη migracion στο aduana, άντε τρέχα μέσα στον καυτό ήλιο με τις φωτοτυπίες στα χέρια.  

Χώρια οι ένα σωρό ενοχλητικοί που σου κολλάνε για να σου τελειώσουν τη χαρτούρα (με το αζημίωτο, φυσικά...) και για συνάλλαγμα. Ευτυχώς δεν χρειάζονταν να τους διώχνω πάντα, εξαφανίζονται από μόνοι τους όταν εμφανιστεί κανένα λεωφορείο στον ορίζοντα...

Μετά από μια ακόμη γραφειοκρατική ταλαιπωρία βρισκόμουν, επιτέλους, στο έδαφος της Γουατεμάλα.

Μετά τη διανυκτέρευση στο Λιμάνι του San Jose τράβηξα για το εσωτερικό, 100χλμ μακρύτερα.

Θυμόμουνα το όνομα της χώρας από τα «χαρτάκια» που παίζαμε μικροί. Πλέον θα τη θυμάμαι για πάντα.

Αιτία η Antigua (σημ.: η παλιά) Guatemala, 30χλμ. από την σημερινή πρωτεύουσα.    

Το Palacio de Ayuntamiento (1743) που σήμερα στεγάζει το Δημαρχείο...

...βρίσκεται γύρω από την κεντρική πλατεία, την «Πλάσα ντε Άρμας».

Ότι και να πω γι' αυτή την πόλη-μουσείο είναι λίγο.

Ιδρύθηκε το 1543, κατά τη διάρκεια της Ισπανικής κατάκτησης...

...και για περισσότερα από 200 χρόνια ήταν πρωτεύουσα της Γενικής Διοίκησης της Γουατεμάλας,...

...μιας περιοχής που περιλάμβανε όλη, σχεδόν, τη σύγχρονη Κεντρική Αμερική και το νότιο Μεξικό.

Η κίτρινη με άσπρα στολίσματα εκκλησία La Merced (1767),...

...όπως και ο Καθεδρικός Ναός του San Jose (1680) εκεί τριγύρω,...

...είναι μερικά ακόμη δείγματα εξαίρετης μπαρόκ αρχιτεκτονικής στο κέντρο της πόλης.

Στους τρεις αιώνες στους οποίους η πόλη αναπτύχθηκε με πολεοδομικά σχέδια εμπνευσμένα από... 

...την ιταλική Αναγέννηση, δημιουργήθηκαν στολίδια που κερδίζουν το θαυμασμό μέχρι και σήμερα!

Ανάμεσα σ' αυτά, καθημερινοί άνθρωποι με ντόπιες πολύχρωμες φορεσιές...

...πασχίζουν ασταμάτητα για τον επιούσιο.

Το Arco de Santa Catalina,...

...και τα ερείπια της El Carmen (1728)...

...μαζί με ένα ακόμα πλήθος από μοναδικά μνημεία...

...βρίσκονται διάσπαρτα στην πόλη, απ' άκρη ως άκρη!

Έμεινα μια ολόκληρη μέρα στην πόλη...

...έχοντας αραγμένη τη μοτοσυκλέτα κάπου στο κέντρο, τριγυρνώντας...

...και φωτογραφίζοντας τους ανθρώπους και τα αξιοθέατα.

Οφείλω να ομολογήσω πως όπως η Καρθαγένη των Ινδιών...

...αλλά και το ιστορικό κέντρο του Κίτο...

...έτσι και η Αντίγκουα υπήρξε μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη του φετινού ταξιδιού!

Συνέχισα την πορεία μου προς τα βόρεια την επόμενη μέρα. Μετά το Chimaltenago και για 130χλμ., μέχρι τη διασταύρωση για Quezaltenago, η ήσυχη autopista είναι για πολλά χιλιόμετρα. Ορεινό στροφιλίκι μέσα στα δέντρα, δυο λωρίδες στο κάθε ρεύμα με διαχωριστικό ανάμεσα και... 

...μερικά χωριά στο ενδιάμεσο για τις απαραίτητες στάσεις. Ακολουθώντας για δυο μέρες τον CA1 είχα την ευκαιρία να επιβεβαιώσω πως Cuauhtemallan σημαίνει «ο τόπος με τα πολλά δέντρα», στη γλώσσα των Μάγια. Είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Εκτός αυτού, διαβάζοντας, έμαθα πως η χώρα είχε έναν ιδιαίτερα ταραγμένο, σύγχρονο πολιτικό βίο. Μετά από 35 χρόνια εμφύλιων συγκρούσεων (που έληξαν μόλις το 1996), το περίφημο «πραξικόπημα της μπανάνας», ένα «αντάρτικο των φτωχών» και 100.000 πρόσφυγες στο γειτονικό Μεξικό, ένα είναι το σύνθημα στους δρόμους πλέον, κοινό για όλες τις πολιτικές παρατάξεις: affiliate!

Τεράστιο και βαρετό το Μεξικό, συνολικά έκανα 3.500χλμ. μέχρι να φτάσω στα σύνορα με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Πώς είναι ένας ηλίθιος λαός; Μια παραμονή λίγων ωρών στη χώρα είναι αρκετή για να σου δώσει την απάντηση.

Άβουλοι, νωχελικοί, χαζοχαρούμενοι, τεμπέληδες, οι Μεξικάνοι επιβεβαίωσαν σε μένα την εικόνα που έχουν δημιουργήσει σε όλο τον κόσμο.

Από την Tuxla Gutierez και μετά τα πράγματα στους δρόμους και στις πόλεις βελτιώνονται σημαντικά.

...αν και οι 

Ταλαιπωρήθηκα μέχρι να βρω camping αλλά τα μέλη της τοπικής λέσχης «Unidos por el Camino» (που βρέθηκαν στο δρόμο μου...) επέδειξαν άψογη μοτοσυκλετιστική αλληλεγγύη και με βοήθησαν.

Ήταν ώρα για μια νέα στάση, το θέρετρο Boca del Rio, δίπλα στην πόλη της Veracruz με φιλοξένησε αυτή τη φορά.

Πέρασα λίγες μέρες στο Coco Aventura, ήταν η δεύτερη φορά μέσα σ' ένα χρόνο που είχα έναν ολόκληρο κατασκηνωτικό χώρο «μοναχά για πάρτη μου...». 

Παρ' όλα αυτά δεν δοκίμασα να βουτήξω στα νερά του Κόλπου του Μεξικό, Μάρτιο μήνα, σε αντίθεση με χιλιάδες άλλους άνθρωπους που το έκαναν...

Ένοιωσα και τα στοιχεία της φύσης κάποια στιγμή, ένα μπουρίνι μ’ αέρηδες των 70 χιλιομέτρων. Ήρθε ο ιδιοκτήτης το προηγούμενο βράδυ και με προειδοποίησε να δέσω καλά τη σκηνή!

Δυστυχώς η διαδρομή μου περνούσε πολύ μακριά από τη χερσόνησο Yucatan και τα ερείπια στο Chitzen Itza όπως και αυτά στο Copan (Ονδούρα) και στο Tikal (Γουατεμάλα) θα μείνουν απωθημένα για ένα επόμενο ταξίδι. Σε μια άλλη ζωή, μάλλον...

Παρηγορήθηκα, όμως, με μια επίσκεψη στο, επίσης, ενδιαφέρον Teotihuacan, 40χλμ. από την πρωτεύουσα. Το Μεξικό με πάνω από 30 αναφορές στη σχετική λίστα έχει μια από τις πιο πλούσιες παρουσίες στον κατάλογο των μνημείων της UNESCO.

Σήμερα, η αρχαιολογική έρευνα κατάφερε να αναπαραστήσει τη χιλιόχρονη ιστορία της αρχαίας αυτής μητρόπολης, με το όνομα (που δόθηκε αιώνες αργότερα από τους Αζτέκους) να σημαίνει «Η πόλη των θεών» ή «Η πόλη όπου οι άνθρωποι γίνονται θεοί».

Από τον 3ο μέχρι τον 9ο αι. μ.Χ. το Teotihuacan, φτάνοντας στον κολοφώνα της δόξας του, είχε εξελιχθεί σε ένα τεράστιο αστικό και διοικητικό κέντρο με πολιτιστικές επιρροές σε όλη την ευρύτερη μεσοαμερικανική περιοχή. Είχε έκταση 30τ.χλμ., περίπου 2.000 κτίρια και με πληθυσμό που υπολογιζόταν στις 150.000 - 200.000 κατοίκους ήταν η έκτη σε μέγεθος πόλη του αρχαίου κόσμου.

Έχουν ανακαλυφθεί 23 συμπλέγματα ναών, που ανήκουν στην περίοδο αυτή και βρίσκονται κατά μήκος της Λεωφόρου των Νεκρών. Τότε χτίστηκαν και τα εντυπωσιακότερα μνημεία, οι Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης, που ήταν αφιερωμένες στη λατρεία των δύο ουράνιων σωμάτων.

Restaurant «οι Κινέζοι», καθ' οδόν για την πρωτεύουσα,...

...την πόλη του Μέξικο. Παραδοσιακά ήταν γνωστή ως La Ciudad de los Palacios. Αργότερα επικράτησε το La Ciudad de la Esperanza.

Με τους ρυθμούς που η πόλη κινείται και τα οικονομικά μεγέθη που επιδεικνύει το καινούργιο motto είναι Capital en Movimiento...

Ευτυχώς, αρκετά από τα μνημεία είναι συγκεντρωμένα γύρω από την πλατεία Zocalo. Η κεντρική πλατεία (του Συντάγματος) διαστάσεων 240x240μ..., 

...είναι το σημείο εκείνο της Tenochtitlαn (έτσι ονομάζονταν η πρωτεύουσα των Αζτέκων τότε) όπου το Νοέμβριο του 1519 συναντήθηκαν ο Ισπανός κατακτητής Ερνάν Κορτέζ με τον αυτοκράτορα Μοντεζούμα.

Στην ανατολική πλευρά της πλατείας βρίσκεται το Palacio Nacional που αποτελεί, σήμερα, το κυβερνητικό μέγαρο.

Από εδώ ξεκίνησα τη βόλτα μου στο κέντρο της ιστορικής μεγαλούπολης.

Πολλά από τα εντυπωσιακά κτίρια προέρχονται από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αι....

...παραμένουν, όμως, σε καλή κατάσταση ακόμα και σήμερα.

Ο χρόνος χάραξε αλύπητα το πρόσωπο της γιαγιάς αφήνοντας ανεξίτηλα τα σημάδια από το πέρασμά του...

Στα 35 χρόνια της προεδρίας του, ο Porfirio Diaz προσπάθησε να δημιουργήσει μια πόλη...

...που θα συναγωνίζονταν σε αίγλη τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες κατεδαφίζοντας, σε πολλές περιπτώσεις,... 

...προγενέστερα οικοδομήματα ισπανικού, αποικιακού ρυθμού. Πρότυπη πόλη υπήρξε το Παρίσι.

Αυτός ο συνδυασμός της γαλλομεξικάνικης αρχιτεκτονικής που υιοθετήθηκε έμεινε στην ιστορία ως Πορφιριανή Αρχιτεκτονική.

Χαρακτηριστική ιθαγενής φιγούρα στο δρόμο, με είδη λαϊκής τέχνης για πούλημα...

...και εξαιρετική μικρή μοτοσυκλέτα της YAMAHA που φτιάχνεται στη Νότια Αμερική!

Η πόλη του Μεξικό είναι η παλαιότερη πρωτεύουσα ολόκληρης της ηπείρου αλλά και μια από τις δύο (η άλλη είναι το Quito)... 

...που ιδρύθηκε από Amerindians (συμβατική ονομασία του συνόλου των αυτόχθονων της αμερικανικής ηπείρου) καθώς πρωτοχτίστηκε από τους Αζτέκους το 1325.

Στη βόρεια πλευρά της πλατείας Zocalo, υψώνεται (...αν και στην πραγματικότητα καθιζάνει, εξαιτίας του βάρους του και της ιδιαιτερότητας του αργιλώδους εδάφους)...

...ο Μητροπολιτικός Καθεδρικός Ναός (1573), αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Λόγω της μεγάλης καθυστέρησης στην ολοκλήρωσή του...

...συνδυάζει πολλούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς,...

...οι λεπτομέρειες, πάντως, που διακοσμούν το εξωτερικό του...

...είναι αρκετές για να κρατήσουν το ενδιαφέρον σου αμείωτο, παρά τον καυτό ήλιο!

Η συνέχεια της ημέρας με βρήκε να φωτογραφίζω τα επιβλητικά κτίρια γύρω από την Plaza Tolsa...

...και να προσπαθώ να αποτυπώσω ψηφιακά τα χρώματα, τον παλμό και τη ζωντάνια...

...της La Merced,...

...της υπαίθριας καθημερινής αγοράς στα στενά γύρω από το ιστορικό κέντρο,...

...που, όπως πάντα, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον!

Με καυτερά (...τι άλλο;;;) γαριδάκια για βραδινό στο δωμάτιο, το πρώτο βήμα είναι η σωστή οργάνωση!

Βγήκα εύκολα από την πόλη των 9εκ., το άλλο πρωί. Πάνω από 20εκ. είναι ο πληθυσμός ολόκληρου του μητροπολιτικού συγκροτήματος και περισσότερα από 400 δις $ το ετήσιο Α.Ε.Π. που παράγεται εδώ.

Φτάνοντας στα νερά του κόλπου της Καλιφόρνια αντιλήφθηκα μια έντονη μοτοσυκλετιστική παρουσία.

Τα κορίτσια της cerveza PACIFICO (...και όχι μόνο) μου επιφύλασσαν μια θερμή υποδοχή,...

...ενώ και ο χώρος του parking στο μεγάλο εμπορικό κέντρο του Mazatlan γέμιζε σιγά-σιγά...

...με κάθε είδους περίεργα αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες...

...πραματευτάδες με καουμπόϊκα καπέλα και...

...μπύρα. Πολλή και φθηνή μπύρα!

Α! Και κάτι και περίεργες μοτοσυκλετιστικές ενώσεις όπως αυτή η αφιερωμένη στον ...Υιό!

Ξεκινούσε η «XX Legendaria – 2015 Semana de la Moto Mazatlan !!!»

Εκτός από αρκετές χιλιάδες μοτοσυκλέτες στην περιοχή κυκλοφορούσαν και κάτι περίεργα πατίνια...

Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες μοτοσυγκεντρώσεις σε ολόκληρη την Αμερική,...

...αν και ο στόχος των 20.000 μοτοσυκλετών μάλλον δεν επιτεύχθηκε.

Η συμμετοχή, πάντως, στο μεγάλο ντεφιλέ του Σαββάτου ήταν εντυπωσιακή,...

...ενώ οι συναυλίες και τα πυροτεχνήματα ήταν μακράν...

...ότι πλουσιότερο έχω παρακολουθήσει σε εκδήλωση αυτού του είδους!

Οι συμμετέχοντες, που περιμένουν με ανυπομονησία το απόγευμα του Σαββάτου,...

...σκαρφίζονται ό,τι πιο κιτς μπορεί κάποιος να φανταστεί,...

...να φορέσει και να...

...κατασκευάσει, μόνο και μόνο για το ολιγόλεπτο χειροκρότημα του κοινού!

Τα «κλασικά» γι' αυτού του είδους τις συναντήσεις burn out...

...δεν έλειπαν ούτε από τη μοτοσυγκέντρωση του Mazatlan,...

...χαρίζοντας μεγάλο ενθουσιασμό στο πλήθος και...

...εκλύοντας άφθονο καμένο ελαστικό στην ατμόσφαιρα!

Δε λείπουν, βέβαια, και οι πιο διακριτικές παρουσίες...

...που καταδεικνύουν μια ροπή της μεξικάνικης μοτοσυκλετιστικής κουλτούρας προς τα chopper και τα μεγάλα custom!

Ακόμα κι ένα ITALIKA (...μεξικάνικης κατασκευής!!!), σε ρόλο φορτοταξί έχει το ίδιο δικαίωμα στην επίδειξη...

...με τον κρανοφόρο οδηγό του καρακίτς τρίκυκλου...

...και τη μικρούλα που κάνει τα πρώτα της μοτοσυκλετιστικά βήματα!

Στο τέλος όλοι θα καταλήξουν στις τριγύρω καντίνες για μια ακόμη μπυρίτσα!

Δεν είναι μοτοσυκλέτα αυτό το πράγμα, το λιγότερο που μπορείς να το αποκαλέσεις είναι κόσμημα...

Με το που τέλειωσε η μοτοσυνάντηση, μάζεψα τα υπάρχοντά μου και ξαναπήρα τους δρόμους, διανύοντας τα τελευταία 1.100χλμ. μέχρι το Heroic Nogales.

Ο καιρός μου έκανε γι' ακόμη μια φορά το χατίρι κι ο ήλιος ήταν αισθητό πως έκαιγε όλο και περισσότερο. Μύριζε άνοιξη.

Απ' όταν ήμουν στην πρωτεύουσα, ακόμα, είχα επιλέξει το δρόμο από τη Guadalajara στην πορεία μου προς τα αμερικανικά σύνορα,...

...ο Μεξικανός με το GS στο καράβι για Παναμά ήταν κατηγορηματικός, «...η περιοχή του Κόλπου είναι πολύ πιο επικίνδυνη από τις ναρκοσυμμορίες...», μου είxε πει.

Η αλήθεια είναι πως παρά τα όσα κατά καιρούς δημοσιεύονται στον τύπο, δεν είχα αντιληφθεί κάποια επικινδυνότητα στο διάστημα που βρισκόμουν στη χώρα και που,...

...πλησίαζε τον ένα μήνα. «Η πολυάριθμη παρουσία της αστυνομίας, σίγουρα, συμβάλλει σε αυτό...»

...μου είπε κάπου κοντά στα σύνορα ένα πολύ εναλλακτικό ζευγάρι, η Κάρμεν κι ο Αλεχάντρο. Είχε έρθει, επιτέλους, η ώρα να περάσω από την άλλη πλευρά των συνόρων.

Μια ανυπομονησία, όπως πάντα, με διέκρινε. Εκείνη τη στιγμή μια μεγάλη θεματική ενότητα, αυτή της Λατινικής Αμερικής, έκλεινε οριστικά!