ruta Panamericana I

ruta Panamericana

Ένα όνειρο απ' αυτά που θεωρούνται άπιαστα, η εκπλήρωση μιας υπόσχεσης που έδωσες μικρός, ένα στοίχημα που έβαλες κάποτε, η μοτοσυκλετιστική σου μέθεξη...

Eνα ταξίδι 40 και βάλε χιλιάδων χιλιομέτρων ξεκινάει, πάντα, από τον πάγκο του ΜΟΤΟΜΑΤ. Το μηχανάκι με 140.000χλμ, ήδη, στο κοντέρ του ελέγχθηκε προσεκτικά και χωρίς να γίνει κάτι σπουδαίο εκτός από αντικατάσταση των αναλώσιμων ήταν έτοιμο να φύγει.

Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του ΜΑΤ το Freewind...

...ετοιμάζονταν να ταξιδέψει μ' έναν ασυνήθιστο τρόπο αυτή τη φορά.

Ο Βάγγος με το Σώτο προετοίμασαν το ξυλοκιβώτιο...

...με το οποίο η «Σουζουκάρα» θα έφτανε στο μακρινό Βαλπαραϊζο.

Οταν όλα ήταν έτοιμα για τον πλου των τριάντα τριών ημερών...

...άρχισα κι εγώ στο σπίτι να ετοιμάζω την «προίκα» μου των επόμενων πέντε μηνών!

Το πρώτο μέρος του ταξιδιού περιλάμβανε μια πορεία νότια, προς τις εσχατιές της αμερικάνικης ηπείρου.

Ξεκινώντας από το Βαλπαραϊζο, απ' όπου θα παραλάμβανα τη μοτοσυκλέτα, θα έπαιρνα...

...μια καλή γεύση των πέντε νοτιότερων χωρών της Λατινικής Αμερικής!

Το αεροπλάνο ολοκλήρωσε τη μακρινή του πτήση στο Buenos Aires. O Πάπας Φραγκίσκος ο Α' ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με καλωσόρισε.

Μαραντόνα και Κάρλος Γαρδέλ ήταν οι δύο επόμενοι.

Πρώτος μου προορισμός η περιοχή της Boca. Η διαδρομή περνάει από τους πλακόστρωτους δρόμους του San Telmo.

Παραδοσιακά αυτή ήταν η περιοχή των καλλιτεχνών που σήμερα...

...χορεύουν στα μαγαζιά και στ' αυτοσχέδια πάλκα.

Ολόκληρη φάμπρικα έχει στηθεί γύρω από το Μαραντόνα και τον Πάπα Φραγκίσκο τον Α’, όπου και να κοιτάξεις τις φιγούρες τους παρατηρείς.

Το πολύχρωμο Caminito είναι ο κύριος πόλος έλξης των τουριστών. Οι νότες από το «Por una Cabeza»...

...γεμίζουν τον αέρα. Όλα υπό το άγρυπνο βλέμμα του Ποντίφικα!

Λίγο πιο πέρα, κοντά στο παλιό λιμάνι, βρίσκεται η Boca. Η γειτονιά της εργατικής τάξης...

...χτίστηκε από Ιταλούς μετανάστες από τη Genoa, κάπου στα τέλη του 19ου αι.

Σ’ αυτές τις γειτονιές και στα προάστια που απλώνονται σε μια τεράστια έκταση γύρω από τη μεγαλούπολη,...

...συναντάμε τους «ντεσκαμισάδος» (σημ.: αυτοί που δεν φορούν πουκάμισο).

Ηρθαν στην πρωτεύουσα από τις επαρχίες της Αργεντινής με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής,...

...ως εργάτες ή υπάλληλοι, αλλά η ζωή δεν στάθηκε το ίδιο απλόχερη με όλους.

Κάποιοι από αυτούς τα κατάφεραν, οι περισσότεροι περιμένουν ακόμη να πιάσουν την καλή.

Κάποιοι άλλοι επέστρεψαν στα χωριά τους, εκεί τουλάχιστον υπάρχει ένα σίγουρο πιάτο φαΐ.

Πόσο Ulaan Baatar μου θύμισε αυτή η ιστορία...

Πολλές γειτονιές γύρο από το microcentro έχουν κυριολεκτικά εγκαταλειφθεί στο έλεος του χρόνου...

...και αποτελούν σκιά του ένδοξου (...και πλούσιου) παρελθόντος της αργεντίνικης πρωτεύουσας.

Σήμερα ένα πλήθος νεαρών καλλιτεχνών...

...γεμίζουν τους τοίχους με πολύχρωμα graffiti.

Η θεματολογία τους είναι πλούσια. Ένα από τα αγαπημένα τους θέματα...

...είναι το tango που αποτυπώνεται ποικιλοτρόπως,...

...με πολλές και ευφάνταστες δημιουργίες!

Με μαυριτανική προέλευση ο χορός (που σημαίνει επαφή στα ισπανικά),...

...βρήκε πρόσφορο έδαφος σε τούτες υποβαθμισμένες συνοικίες και σύντομα...

...απέκτησε τον αισθησιακό χαρακτήρα που διατηρεί μέχρι και τις μέρες μας.

Είχα την ευκαιρία εκείνο το Σαββατοκύριακο, πάντως, να παρακολουθήσω...

...και τη φιέστα του rally Dakar που για το 2015 θα περνούσε από την Βολιβία και τη Χιλή.

Ο φετινός αγώνας αν και κουτσουρεμένος χρονικά (με διάρκεια 14, μόνο, αγωνιστικών ημερών),...

...έτρεχε πολύ γρήγορα για να καλύψει τα 8.500χλμ. και κάθε σκέψη...

...να προσπαθήσω, έστω και για λίγο, να τον ακολουθήσω (...χωρίς ακόμα να έχω την μοτοσυκλέτα στην κατοχή μου) εγκαταλείφθηκε από νωρίς.

Είχε γούστο, πάντως, η παρέλαση των «θηρίων» στις κεντρικές λεωφόρους,...

...η φασαρία και τα κορναρίσματα, τα συγκροτήματα και ο ενθουσιασμός του κόσμου,...

...το πανηγύρι, όσο μπορεί, κρατάει ακόμα παρά το ότι τα πράγματα έχουν σημαντικά δυσκολέψει για όλους σε σχέση με το παρελθόν.

Ηρθε και η μικρούλα να συμμετέχει στη γιορτή του μεγάλου αγώνα.

Διάσημοι αλλά και λιγότερο γνωστοί, οδηγοί και αναβάτες...

...από αύριο το πρωί θα έχουν δυσκολότερα πράγματα να κάνουν από το να...

...βγάζουν «σέλφις», να μοιράζουν αυτόγραφα...

...και να ποζάρουν με καμάρι στον τηλεοπτικό φακό!

Τοπικοί ήρωες παίρνουν κουράγιο από τους δικούς τους ανθρώπους...

...αλλά και οι κορυφαίοι αναβάτες χαλαρώνουν για λίγο,...

...καθώς από το επόμενο πρωί ξεκινάει η τιτάνια μάχη των δύο εβδομάδων.

Δυο μέρες μετά έπινα τον εσπρέσσο μου στο Melbourne Cafe, στην πλατεία Sotomayor του Βαλπαραϊζο. Το εντυπωσιακό μπλε κτίριο είναι το Διοικητήριο, η έδρα του Πολεμικού Ναυτικού της χώρας.

Αφού πέρασα από το λιμάνι για να πληροφορηθώ (...εις μάτην) για τις διαδικασίες παραλαβής της μοτοσυκλέτας, ξεχύθηκα στους δρόμους για μια πρώτη γεύση από τη νέα χώρα.

Έμεινα πολλές μέρες στο «Βάλπο». Το προτίμησα από την κοσμοπολίτικη αλλά άχρωμη Vina del Mar,...

...την οποία επίσης επισκέφτηκα κατ’ επανάληψη. Οι δύο πόλεις, σχεδόν ενωμένες πια, αθροίζουν περίπου 700.000κατ....

...και αποτελούν ένα ενιαίο πολεοδομικό συγκρότημα. Με βόλευε περισσότερο να είμαι κοντά στο λιμάνι και να...

...μαθαίνω από πρώτο χέρι για την πορεία του container.

Η επίσκεψή μου στην αγορά εκτός από τα απαραίτητα φρούτα μου έδωσε την ευκαιρία...

...και για μερικές πολύ όμορφες εικόνες.

Φαντάζομαι πως αρκετοί στη γειτονιά θα αναρωτήθηκαν για τον περίεργο...

...με τα «διαστημικά» ρούχα και το αργόσυρτο βάδισμα.

Να σημειώσω πως μόνο κράνος και γάντια μου έλειπαν για να συμπληρωθεί μια πλήρης μοτοσυκλετιστική εξάρτηση,... 

...καθώς όλα μου τα ρούχα (μαζί και τα υπόλοιπα πράγματα), ήταν πακεταρισμένα στη μοτοσυκλέτα που έρχονταν.

Μια ευειδής κοκκινομάλλα, η Anna Maria Gomez, ατραξιόν στο τελωνείο της πόλης, όπου πήγα ένα πρωί να πάρω πληροφορίες...

...για τη διαδικασία του προσωρινού εκτελωνισμού της μοτοσυκλέτας με παρέπεμψε στον Enzo. Το Valparaiso παραμένει το σπουδαιότερο λιμάνι της Χιλής,...

...ένας σημαντικός σταθμός στον Ειρηνικό ωκεανό αν και η λειτουργία της διώρυγας του Παναμά από το 1914 και μετά ήταν ένα σημαντικό πλήγμα στην εμπορική του κίνηση.

Η (σοφή) απόφασή μου να του αναθέσω όλη τη χαρτούρα με έφεραν σε αυτό το αρχοντικό του 1912 που φιλοξενεί τον ίδιο, τη Γερμανίδα γυναίκα του...

...και δυο σκυλιά που μπαινοβγαίνουν στο, μονίμως ανοιχτό, σπίτι και κατουράν κι αυτά, ως γνήσιοι «τσιλένος», όπου βρουν.

Εμεινα πολλές μέρες σ' αυτό το αρχοντικό, είχα ένα όμορφο δωμάτιο για 12 μόλις ευρώ, μια χαρά πέρασα.

Το πρόβλημα σε οτιδήποτε γραφειοκρατικό προσπαθήσεις να διεκπεραιώσεις, ξεκινάει από το γεγονός πως όλοι οι λατινοαμερικάνοι, αν και πολύ φιλικοί στις σχέσεις τους με τους ξένους, δεν μιλάνε καθόλου αγγλικά.

Αρχίζουν πάντα, όμως, με προθυμία να σου δίνουν κατατοπιστικότατες οδηγίες στη μητρική τους γλώσσα. Ναι, παρά την επιμέλεια και την οργανωτικότητα που με διακρίνει, πρέπει να παραδεχτώ πως ακόμα κι αν δοκίμαζα μόνος μου να τα καταφέρω, ακόμη θα παιδευόμουν και σίγουρα θα μου κόστιζε το ίδιο.

Ολο και κάποιο χαρτί θα μου 'λειπε (και οι αποθήκες βρίσκονται 30χλμ. μακριά), χώρια που αν δεν παραλάβεις τη μοτοσυκλέτα μέσα σε 24 ώρες από το άνοιγμα του container αρχίζεις να χρεώνεσαι φύλακτρα.

Στα δωμάτια καταλύουν, έναντι πολύ χαμηλού ενοικίου, μοτοσυκλετιστές απ' όλο τον κόσμο που είτε περιμένουν τις μηχανές τους για να ξεκινήσουν, είτε βρίσκονται στη φάση του πακεταρίσματος και του επαναπατρισμού.

Το ρολόι από λουλούδια, σήμα κατατεθέν της Vina Del Mar...

...ενώ τα 15 ascensores του 19ου αι. που έχουν χάσει τη γοητεία του άλλοτε και κάτι παρακμιακό, μόνο, αναδύουν...

...μαζί με τη μυρωδιά του χιλιοτριμμένου γράσου, χαρακτηρίζουν τη πόλη του Βαλπαραϊζο.

Κάποια στιγμή το container που μετέφερε τις μηχανές μας (...τη δική μου αλλά και άλλων που διέμεναν σαν κι εμένα στη στη Villa Kunterbunt)...

...έφτασε στο λιμάνι κι από κει πήρε το δρόμο για τις αποθήκες της TEXVAL.

Εκεί βρεθήκαμε ένα πρωί οι τρεις μας, μαζί κι ο Martin, ένας 26χρονος από τη Βόρεια Ιταλία μ' ένα βαρυφορτωμένο GS1200, εξοπλισμένο σαν να ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει τον Αρμαγεδδών!

Τα πρώτα, αναγνωριστικά χιλιόμετρα στους χιλιανούς δρόμους...

...θα μας οδηγούσαν για τελευταία φορά στην αυλή του σπιτιού, στο λόφο Playa Ancha...

...καθώς είχε έρθει η σειρά μας να φορτώσουμε ό,τι πραμάτεια κουβαλούσε ο καθένας μας,...

...λίγο πριν ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Οι ζωγράφοι του παρελθόντος αντικαταστάθηκαν στις μέρες μας...

...από ένα σωρό επίδοξους Inti (Χιλιανός καλλιτέχνης graffiti)...

...που φιλοτεχνούν κάθε απόγευμα τοίχους και γκαραζόπορτες.

Η καλλιτεχνική τους δημιουργία δεν περνάει απαρατήρητη,...

...στις βόλτες σου στην πόλη πρέπει να κουβαλάς πάντα τη φωτογραφική μηχανή, το Valparaiso ξυπνάει μέσα σου το φωτογράφο!

«…Μια πόλη χτισμένη αμφιθεατρικά πάνω σε δεκάδες λόφους, που οι ντόπιοι ονομάζουν cerros, να κατηφορίζει σε απότομη κλίση προς τη θάλασσα.

Σπίτια χτισμένα από τσίγκο και πισσόχαρτο σαν χάρτινα κουτάκια, το καθένα βαμμένο με το δικό του χρώμα και κλιμακωτές ταράτσες που επικοινωνούν με εξωτερικές σκάλες.

Θα ‘λεγε κανείς πως έτσι και μετακινούσες κάποιο απ’ αυτά, όλα μαζί θα κατρακυλούσαν στο μπλε μολυβί νερό του λιμανιού...

...με τις λόγχες απ’ τα κατάρτια σαν ξίφη έτοιμα να μπηχτούν στη σάρκα σου...»

Είναι μια απίστευτα ρεαλιστική περιγραφή του Valparaiso (της κοιλάδας του Παραδείσου, όπως μεταφράζεται το τοπωνύμιο στα Χιλιανά),... 

...από το ομώνυμο κεφάλαιο στο βιβλίο του Μένη Κουμανταρέα, «Θάνατος στο Βαλπαραΐζο».

«...Και μόνο η θέα αυτής της κρεμασμένης πόλης σου έφερνε ίλιγγο.

Αφήνω ότι για να κατηφορίσεις ή ν’ ανηφορίσεις τους δρόμους και τα σκαλοπάτια...

...χρειαζόσουν την τέχνη του ορειβάτη και τη δεξιοτεχνία του ακροβάτη...»

Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να γυρίσω 22 χρόνια πριν, καθώς το βιβλίο αναφέρεται στις...

...ύστατες μέρες του τελευταίου ηγέτη της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, Έριχ Χόνεκερ...

...και θαυμάζω την ικανότητα του συγγραφέα να μετατρέψει την καταγραφή της εικόνας σε λογοτεχνικό αριστούργημα!

Ο 70χρονος Βέλγος Emile κι ένα XT600E με sidecar από Izh Saturn (σημ.: τον κλέψανε τον καημένο μια μέρα στο λεωφορείο, αρκετά λεφτά και ήταν στενοχωρημένος),...

...ο πιτσιρικάς Martin κι ένας ανόητος Αυστραλός που όλη μέρα τρωγόπινε και χασκογελούσε με κάτι ανόητα βρετανικά αστεία (είχε όμως ήδη δυο χρόνια στη Λατινική Αμερική και συνέχιζε, χώρια που έλυνε για πλάκα το F800GS και το 'κανε βίδες),...

...ήμασταν οι ένοικοι του σπιτιού κατά το διάστημα της παραμονής μου εκεί.

Λόγω αδυναμίας του χιλιανού συστήματος να ασφαλίσει οχήματα που δεν είναι ταξινομημένα στη χώρα, ζήτησα συμβόλαιο ιντερνετικά από ένα ασφαλιστικό γραφείο στο Buenos Aires. Η ασφάλεια θα ίσχυε για όλες τις χώρες που απαρτίζουν τη Mercosur (την εμπορική ένωση των χωρών της Λατινικής Αμερικής), θα είχε κατά συνέπεια χαρακτήρα «πράσινης κάρτας» (γι' αυτό αποκαλείται, εξάλλου, tarjeta verde).

Το επόμενο πρωί το συμβόλαιο ήταν στα χέρια μου. Αποχαιρέτισα τους σπιτονοικοκύρηδες, τώρα πια ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω...

Πρώτος σταθμός η πρωτεύουσα Santiago 120χλμ., μόνο, από τις ακτές του Ειρηνικού. Λίγα πράγματα θα μου μείνουν από αυτή την πόλη των 6εκ. που αν και ιδρύθηκε το 1541 τίποτα δεν παραπέμπει στο τόσο μακρινό παρελθόν της.

Οπως σε όλες σχεδόν τις πόλεις της ηπείρου, ένας ακόμη libertador Simon Bolivar στέκει καβαλάρης στο κέντρο του πάρκου υπό τη σκιά δεκάδων φοινικόδεντρων.

Από το επόμενο πρωί άρχισα να κατηφορίζω κατά μήκος του Ruta 5 αναζητώντας αυτά τα μικρά, φτηνά ξενοδοχεία που πάντα προτιμώ.

Ο μεγαλύτερος σε μήκος αυτοκινητόδρομος της χώρας τελειώνει στο Puerto Montt, όσο νοτιότερα φτάνει η via Panam, στο έδαφος της Χιλής.

Η παράκτια αυτή πόλη είναι πολύ όμορφη κι αποπνέει έντονα το θαλασσινό στοιχείο.

Παρά το γεγονός πως φιλοξενεί κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες αρχιτεκτονικά προτάσεις έφυγα το επόμενο πρωί.

Το μυαλό μου ήταν πολύ νοτιότερα.

Η διαδρομή είχε πάψει πια να είναι βαρετός αυτοκινητόδρομος. Οδηγούσα, πλέον, κατά μήκος της Carretera Austral, έναν δρόμο που τώρα ολοκληρώνεται και που...

...με συνολικό μήκος 1.240χλμ. θα συνδέει το όμορφο λιμάνι του Puerto Montt με το νοτιότερο οικισμό της χιλιανής επικράτειας, το Villa O'Higgins. Ο CH-7 (που λέγεται αλλιώς Αυτοκινητόδρομος Στρατηγού Αύγουστου Πινοσέτ),...

...διατάχθηκε από το Χιλιανό δικτάτορα το 1976 για να συνδέσει τις νότιες απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Ακόμα και ως χωματόδρομος (στο μεγαλύτερο μέρος του)...

...είναι πανέμορφος, κινούμενος μέσα σε οργιώδη βλάστηση, φανταστείτε το μέγεθος της οδηγικής απόλαυσης όταν με το καλό ασφαλτοστρωθεί.

Αλλά τότε δεν θα είναι για Freewind. Θα θέλει 2 κυλίνδρους και πολλές εκατοντάδες κυβικά.

Ο στενός δρόμος, η πορεία των ferries ανάμεσα στα φιόρδ μαζί με το κρύο και τη βροχή που...

...έκαναν ανελλιπώς την εμφάνισή τους έφερναν στο μυαλό βορειοευρωπαϊκές εικόνες.

Διανυκτέρευση σ' ένα χαρακτηριστικό (...και απόκοσμο) ψαροχώρι της περιοχής.

Το τέλος εκείνης της μέρας που κύλησε παρέα με το νεαρό Αργεντίνο μοτοσυκλετιστή...

...με βρήκε στην αυλή και στην αποθήκη μιας συμπαθητικής οικογένειας...

...όπου βρήκε καταφύγιο και το Freewind για να διανυκτερεύσει (ζεστά και χωρίς να βρέχεται)...

...όσο εγώ φωτογράφιζα τη νεαρή δεσποινίδα της οικογένειας.

Για να πούμε την αλήθεια, αν μου 'δειχνε κάποιος αυτές τις φωτογραφίες...

...και με την εικόνα που είχα διαμορφωμένη στο μυαλό μου για τη Χιλή...

...μάλλον θα ήταν κάπως απίθανο να απαντήσω πως αυτές οι εικόνες βρίσκονταν κάπου στο νότιο άκρο της Αμερικάνικης ηπείρου!

Το πέρασμα των συνόρων με έφερε για μια ακόμη φορά στο έδαφος της Αργεντινής.

Βλέποντας την πινακίδα με τις τουριστικές υπηρεσίες και τους κανόνες λειτουργίας, πίστεψα πως επρόκειτο για ένα δωμάτιο αντάξιο των προσδοκιών μου!

Το εσωτερικό έκρυβε κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον ήταν πάρα πολύ φτηνό...

Ποτά, γκαζόζες, τσιγάρα, γλυκά, αυγά και ζυμαρικά, «Παντοπωλείο - Η Αφθονία» που θα λέγαμε με μια κουβέντα!

Το πέρασμα των συνόρων με έφερε σε έναν άλλο ιστορικό δρόμο από τη μεριά της Αργεντινής. Ο RN40 είναι για τους Αργεντίνους ότι ο Route 66 για τους Αμερικάνους, ότι ο Stuart Highway για τους Αυστραλούς.

Πολυπληθές είδος της τοπικής πανίδας, τα «αναμαλλιασμένα» nandu. Πρόκειται για την ενδημική rhea της Νότιας Αμερικής που αφθονεί στις θαμνώδεις εκτάσεις και τους υγρότοπους της περιοχής.

Με συνολικό μήκος 5.194χλμ., ο «Σαράντα» κινείται παράλληλα με την οροσειρά των Άνδεων και διατρέχει όλη τη χώρα απ' άκρη ως άκρη ενώνοντας τα σύνορα με τη Βολιβία στο Βορρά με το Cabo Virgenes στο Νότο, ακριβώς εκεί που ο Ατλαντικός συναντά τον πορθμό του Μαγγελάνου.

Ενα μεγάλο κομμάτι, πλέον, είναι ασφαλτοστρωμένο και αυτό ίσως αφαιρεί ένα μέρος από τη γοητεία του παρελθόντος, είναι σίγουρο, πάντως, πως ταξιδεύοντας στην αργεντίνικη ενδοχώρα κάποια στιγμή θα βρεθείς πάνω του.

Ο θρυλικός αυτός δρόμος που αποτελεί μέρος της κουλτούρας του τόπου, έχει πέρασμα στα 5.000μ., έγινε τραγούδι, ενώ βρέθηκε για κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα κάτω και από τις ρόδες του Freewind.

Η εναλλαγή των δύο κρατών εκεί κάτω είναι το ίδιο συχνή με την εναλλαγή της ασφάλτου με το χώμα.

Κάθε τόσο χαιρετώ τους ντόπιους καβαλάρηδες, τους φημισμένους gauchos. Συμμετέχοντας στους μύθους,...

...την κουλτούρα και τη λογοτεχνία της Αργεντινής, αποτελούν σπουδαίο κομμάτι της πολιτιστικής παράδοσης της υπαίθρου.

Δεν είμαι σίγουρος για το τι θα αποφάσιζα να κάνω αν ήξερα τι με περιμένει τις επόμενες μέρες κατά μήκος του Ruta Nacional Tres, είναι πολύ πιθανό να έστρεφα τη μηχανή κατά το Βορρά.

Μεσολαβούσαν 1.500χλμ., περίπου, μέχρι το νοτιότερο (οδικά προσβάσιμο) σημείο της ηπείρου κι άλλα 3.000 για την επιστροφή μου στο Buenos Aires.

Σ' όλο αυτό το διάστημα απέραντα λιβάδια, εγκαταλειμμένα χωριά, μερικά αδιάφορα λιμάνια και τα βενζινάδικα της YPF ήταν τα μόνα πράγματα που συνάντησα.

Και δυνατός αέρας να φυσάει από παντού, παγωμένος όταν ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα σύννεφα κάνοντας τις λαμαρίνες των μισογκρεμισμένων αποθηκών να τρίζουν.

Είχα ατέλειωτο χρόνο (...εκτός από να τραβώ φωτογραφίες) για να κάνω σκέψεις και να βγάζω συμπεράσματα. Εντάξει, σύγκριση με την αντίστοιχη διαδρομή στη...

...Νορβηγία (...η οποία σου προσφέρει μια αντίστοιχη διαδρομή στο βόρειο ημισφαίριο) δεν υφίσταται.

Ευχαρίστως ξαναπήγαινα στο Nordkapp, αύριο κιόλας, εδώ δεν ξαναρχόμουν με τίποτα.

  Μερικές διαδρομές, τελικά, στη μοτοσυκλετιστική σου πορεία ΠΡΕΠΕΙ να γίνονται μόνο και μόνο για να γίνονται. Έτσι, για το σημαιάκι στο χάρτη,...

...για την αίσθηση της μοτοσυκλετιστικής ολοκλήρωσης κι ας μην υπάρχει τίποτα το αξιόλογο καθ' οδόν που να δικαιολογεί την όλη προσπάθεια.

Για άλλη μια φορά, πάντως, στο μυαλό μου στριφογύριζε το ίδιο, αναπάντητο ερώτημα, καθώς κολλούσα άλλα δυο αυτοκόλλητα (...του Ο.ΔΙ.ΚΟ. και της ΜΟΤ.Ο.Ε.) στο τζάμι του τελωνειακού σταθμού:

«Ποια αρρωστημένη περιέργεια είναι αυτή που με σπρώχνει, χρόνια τώρα, σ' αυτούς τους έρημους, ξεχασμένους δρόμους πέρα στις εσχατιές του κόσμου;»

Χαζεύω τα κοπάδια από ελεύθερα άλογα Παταγονίας που τρέχουν στο πουθενά. Το επείσακτο αυτό είδος, φερμένο από τους Ισπανούς κατακτητές, κατάφερε να εγκλιματιστεί και να επιβιώσει. Ανθεκτικό στις κακουχίες και στις δύσκολες κλιματολογικές συνθήκες έδωσε μια από τις πλέον σκληροτράχηλες ράτσες αλόγων στον κόσμο.

Με το όνομα να προέρχεται από τα παπούτσια των ιθαγενών Tehuelche, που έδειχναν τα πόδια τους τεράστια (σημ.: Pata στα ισπανικά είναι το πόδι), η Παταγονία είναι από τα λίγα μέρη στον κόσμο που εξάπτουν τόσο πολύ την ανθρώπινη φαντασία.

Από τα ανεμοδαρμένα, άγονα και αφιλόξενα τοπία (αλλά με πλούσια άγρια ζωή), στην ανατολική ακτή και μέχρι τις κορυφές των Άνδεων στη Δύση, αποτελεί μια από τις πιο αραιοκατοικημένες περιοχές του πλανήτη.

Τα τελευταία 200χλμ., πάντως (από το Rio Grande και μετά), έχουν μια ομορφιά καθώς ο δρόμος αφήνει το επίπεδο της θάλασσας και κινείται ανάμεσα στις λίμνες και...

...τα βουνά της περιοχής μέχρι να φτάσει στη νοτιότερη πόλη του κόσμου, την Ushuaia.

Η επίσκεψη στο (ακριβό) «Parque Nacional Tierra del Fuego» εκεί στη Lapataia που τελειώνει ο RN03 αν και θεωρείται επιβεβλημένη,...

...αξίζει μονάχα για τη φωτογραφία μπροστά στην ξύλινη πινακίδα και για τίποτε άλλο.

Αλλά ας μην παραπονιέμαι. Μια παράκαμψη, 800χλμ. πήγαιν'-έλα, δυο μέρες μετά με οδήγησε στο «Parque Nacional Los Glaciares» του El Calafate.

Συντροφιά μου ατέλειωτα κοπάδια από guanacos που ενώ βόσκουν αμέριμνα στην άκρη του δρόμου, εντελώς ξαφνικά κάνουν ένα σάλτο από τη μια μεριά στην άλλη, έτσι για να σου κόψουν την ανάσα.

Με 35χλμ. μήκος, 5χλμ. πλάτος και 60μ. ύψος ο Perito Moreno μπορεί να μην είναι ο μεγαλύτερος παγετώνας του κόσμου είναι, όμως, από τους πιο εντυπωσιακούς και, σίγουρα, σχηματίστηκε για να αποτελέσει...

...τουριστικό πόλο έλξης. Ιδιαίτερα η πανοραμική θέα που απολαμβάνεις από την απέναντι όχθη προσδίδει σ' αυτό το αεικίνητο ποτάμι πάγου, ασύγκριτο μεγαλείο. Επιπλέον, σε αντίθεση με τους περισσοτέρους παγετώνες που συρρικνώνονται ο Perito Moreno παραμένει, τουλάχιστον, σταθερός.

Η κίνησή του (περίπου 2μ. την ημέρα) κάνει κάθε λίγο τεράστια κομμάτια πάγου να σπάνε και να πέφτουν με πάταγο μέσα στα παγωμένα νερά της Lago Argentino. Το «κρακ» που ακούγεται σου προκαλεί ανατριχίλα!

Η επιστροφή είναι μια βαρετή διαδικασία καθώς τα 3.000 χιλιόμετρα δεν τελειώνουν με τίποτα.

Στο Buenos Aires είχα ξαναβρεθεί καθώς εδώ προσγειώθηκα στη Λατινική Αμερική. Ο Οβελίσκος στη Λεωφόρο 9ης Ιουλίου, (στο μέσο, σχεδόν, ενός από τους φαρδύτερους δρόμους του κόσμου - 7 λωρίδες ανά κατεύθυνση) είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης.

Λίγο πιο πέρα βρίσκεται το Teatro Colon,...

...και δίπλα του άλλα εξίσου όμορφα κτίρια.

Από το 1908 που άνοιξε το επταόροφο αυτό κτίριο για όπερα, μπαλέτο και κλασσική μουσική,...

...ήταν το μεγαλύτερο κτίριο του νότιου ημισφαιρίου μέχρι το 1973 που φτιάχτηκε το Opera House του Sidney.

Μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι 2.500 θεατές.

Το Buenos Aires ανήκει σ' εκείνες τις πόλεις που μπορεί κάποιος να ερωτευτεί, ακόμη και παράφορα.

Σίγουρα όχι εγώ. Έχει ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, παραδοσιακές γειτονιές, έντονη νυχτερινή ζωή αλλά...

...της λείπει αυτή η προσοχή στη λεπτομέρεια που περιμένω από κάποιες μητροπόλεις με κουλτούρα και προσωπικότητα.

Τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα βρώμικα σιντριβάνια, τα απεριποίητα παρτέρια είναι πράγματα που δεν συνάδουν πια με τη δυτικοευρωπαϊκή (;;;) αισθητική μου.

Είναι κι αυτή η σκόνη που σηκώνεται όταν φυσάει - και φυσάει πολύ - στην πόλη των «καλών αέρηδων» (όπως σημαίνει το όνομα) που...

...ίδρυσε το 1536 ο Κονκισταδόρ Πέδρο ντε Μεντόζα.

Στα χρόνια της αργεντίνικης ευημερίας...

...απέκτησε λαμπρές κατασκευές που τη χαρακτήρισαν ως το «Παρίσι της Λατινικής Αμερικής».

Δυστυχώς ο χαρακτηρισμός αυτός απέχει πολύ από το να χαρακτηρίσει το Buenos Aires του σήμερα.

Η ρυμοτομία της, με τα μεγάλα οικοδομικά τετράγωνα και η πολεοδομική ομοιομορφία,...

...είναι δύο στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν.

Κατευθύνθηκα βόρεια, το άλλο πρωί, για να μπω στην επόμενη χώρα του οδοιπορικού μου, την Ουρουγουάη.

Μεγάλα αγροκτήματα, καταπράσινες εκτάσεις, φιλόξενοι άνθρωποι (που καυχιούνται πως καμιά σχέση δεν έχουν με τα ξαδέρφια τους, τους porteno του Buenos Aires, στη σκιά των οποίων πάντα ζούσαν),...

...είναι κάποια χαρακτηριστικά της αγροτοκτηνοτροφικής αυτής χώρας, η καθημερινότητα στην οποία κάθε άλλο παρά απογοητευτική είναι.

Γεμάτοι πιτσιρίκια οι δρόμοι τα οποία εύκολα ποζάρουν στο φωτογραφικό φακό.

Η Ουρουγουάη, ανέκαθεν, διακρίνονταν για τον προοδευτισμό και την ανθρωποκεντρική της αντίληψη.

Μπορεί οι δρόμοι να είναι γεμάτοι κιόσκια με φρούτα αλλά η χώρα πρωτοπορεί σε πολλούς τομείς και δείχνει το δρόμο όχι μόνο στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Με το 90% και πλέον της ηλεκτρικής ενέργειας να προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές, τις πολλές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων χρόνων, το πρωτοποριακό σύστημα εκπαίδευσης,...

...το κράτος πρόνοιας και τους στέρεους δημοκρατικούς θεσμούς, η χώρα έχει από παλιά χαρακτηριστεί ως η «Ελβετία της Αμερικής!»

Αποφάσισα να παρακάμψω εντελώς την πρωτεύουσα Montevideo και γι' αυτό κινήθηκα προς την Colonia de Sacramento...

...πιστεύοντας πως η γραφικότερη γωνιά της χώρας πρέπει να είναι εκείνα τα δυο τετράγωνα στο παλιό λιμάνι, με τα καλντερίμια, τα αιωνόβια δέντρα στις πλατείες...

...και τις γειτονιές με τα πολύχρωμα κτίρια.

Η ατμόσφαιρα της αποικίας έχει χαθεί για τα καλά, εδώ στην καταπράσινη βόρεια όχθη του Rio de la Plata,...

...μια ιστορία που ξεκινάει με την πορτογαλική εγκατάσταση, το 1680, για εμπορική εκμετάλλευση.

Επόμενοι εισβολείς οι Ισπανοί, εκατό χρόνια αργότερα με τους σκοπούς, όμως, να παραμένουν αμετάβλητοι.

Μη ανακαλύπτοντας χρυσό οι κατακτητές πήραν ότι βόδια και άλογα βρήκαν και παράτησαν τους κατοίκους...

...της δεύτερης πιο μικρής χώρας της Νότιας Αμερικής στην ησυχία τους, να κυνηγούν και να ψαρεύουν.

Μην έχοντας κάτι άλλο σημαντικό να δω, έστριψα βόρεια διασχίζοντας το εσωτερικό της μικρής χώρας.

Α, βλέποντας αυτή τη «σκερτσόζα» μικρούλα μου 'ρθε στο μυαλό ο εθνικός τους «ήρωας». Αν και τόσο η Αργεντινή όσο και η Γαλλία διεκδικούν κάθε μια για λογαριασμό της την καταγωγή του Carlos Gardel,...

...η ληξιαρχική πράξη γέννησης στη Valle Eden αποδεικνύει περίτρανα πως ο εμπνευστής του tango γεννήθηκε στο Tacuarembo της Ουρουγουάης.

Μην περιμένετε να δείτε κάτι διαφορετικό, ταξιδεύοντας στη Βραζιλία, απ' ότι φαίνεται στο παράθυρο του αεροπλάνου, καθώς αυτό αφήνει πίσω του τα νερά του Ατλαντικού κι αρχίζει να κατηφορίζει προς Sao Paolo.

Ενα ατέλειωτο πράσινο χαλί, κεντημένο με λίμνες, ποτάμια, δάση, χαμηλούς λόφους, πόλεις και χωριά που φιλοξενούν τα μιλλιούνια των κατοίκων της.

Το πράσινο τοπίο διασχίζουν λασπόδρομοι με κόκκινο χώμα που ξεφυτρώνουν δίπλα στους στενούς δρόμους οι οποίοι δεν επαρκούν, πλέον, για να διαχειριστούν τον κυκλοφοριακό φόρτο,...

...όμως οι πόλεις μεταμορφώνονται με γοργό ρυθμό και μεγάλα έργα υποδομών κατασκευάζονται παντού.

Ηταν επιλογή μου από την αρχή, η γνωριμία μου με τη Βραζιλία να περιοριστεί στους καταρράκτες του Iguacu (σημ.: «τα πολλά νερά», στη γλώσσα των ιθαγενών) που...

...από το Νοέμβριο του 2011 συμπεριλαμβάνεται στα 7 σύγχρονα θαύματα του φυσικού κόσμου.

Το βραζιλιάνικο Κοατί, με τη μακριά μύτη και την ακόμη μακρύτερη ουρά,...

...είναι ένας από τους κύριους εκπροσώπους της τοπικής πανίδας.

Το θέαμα είναι μοναδικό. Αλλά και ο ήχος από τους 275 καταρράκτες που πέφτουν από ύψος 80μ. στον ποταμό Iguacu και που...

...είναι η αιτία για το αδιάκοπο βουητό στην πόλη Foz, παρά το ότι αυτή βρίσκεται 20χλμ. μακριά.

Αυτός, όμως, δεν είναι και ο μοναδικός λόγος για να βρεθεί κάποιος εδώ.

Η δύναμη και το μέγεθος των καταρρακτών είναι κάτι που πρέπει να το βιώσεις για να το πιστέψεις.

Ο μύθος μιλάει για έναν ζηλιάρη θεό του δάσους που θύμωσε με έναν μορφονιό πολεμιστή που του 'κλεψε  μια νεαρή κοπέλα.

Δεν ξέρω αν στ' αλήθεια έτσι φτιάχτηκαν οι καταρράκτες, ο χολωμένος θεός, πάντως, καλά τα κατάφερε.

Συνέχισα το ταξίδι μου στις νότιες επαρχίες του Rio Grande και του Parana,...

...μέσα σε καταπράσινα τοπία αλλά με συνθήκες απίστευτης ζέστης και υγρασίας.

Καινούργιες πόλεις γεννιούνται και άλλες απλά αναπτύσσονται. Είναι απίστευτο το πόσο χρήμα ρέει,...

...σε μια χώρα που αποκτά ταχύτατα ένα νέο πρόσωπο, με μια οικονομία που οργιάζει και αλλάζει,...

...έστω και ανορθόδοξα, τη ζωή (...φυσικά όχι όλων) των Βραζιλιάνων.

Την πληροφορία πως τα αρνητικά ιόντα από τα νερά που πέφτουν κάνουν τους ανθρώπους της περιοχής πιο ευτυχισμένους, δεν την εξακρίβωσα.

«Να βρίσκομαι μπροστά στην καινούργια Ζιζέλ, άραγε;», αναρωτήθηκα ενώ...

...συνέχιζα να περιδιαβαίνω τη βραζιλιάνικη ύπαιθρο.

Αυτό που επιβεβαίωσα στις λίγες μέρες της παραμονής μου στη χώρα ήταν οι τεράστιες ανισότητες στην κατανομή και τη διαχείριση του πλούτου που παράγεται και...

...δεν χρειάζεται κάποιος να βρεθεί στις παραγκουπόλεις του Rio και να βιώσει τον «τριτοκοσμικό ουρμπανισμό της φαβέλας» (Βασίλης Παναγιωτόπουλος - Ιστορικός, Ομότιμος Διευθυντής του ΕΙΕ)...

...για να το διαπιστώσει. Οι εικόνες στους δρόμους είναι αποκαλυπτικές και πλάι στα αμέτρητα εργοστάσια που περιβάλλουν τους οικισμούς (τι στο καλό παράγουν όλα αυτά;),...

...εκτυλίσσονται σκηνές φτώχειας και ανέχειας που δεν περίμενες, ίσως, σε μια τόσο όμορφη ύπαιθρο να συναντήσεις.

Η απροθυμία μου να αποτυπώνω φωτογραφικά τη μιζέρια των ανθρώπων αλλά και η επιθετικότητα πολλών εξ' αυτών,...

...όταν κάνα δυο φορές μπήκα στον πειρασμό να σηκώσω τη μηχανή, δεν μου επέτρεψαν να καταγράψω τις εικόνες που συνάντησα.

Το ότι η Βραζιλία μέρα με τη μέρα αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή του παγκόσμιου οικονομικού στίβου, δεν είναι μυστικό. Το μεγαθήριο των 8,5εκ. τ.χλμ. και των 200εκ. κατοίκων, πάντοτε θεωρούνταν ως «η χώρα του μέλλοντος», στηριζόμενη στον ορυκτό πλούτο, στους φυσικούς πόρους και στις άφθονες πηγές ενέργειας που διαθέτει.

Εκμεταλλευόμενη, στο ξεκίνημα της τρίτης χιλιετίας, την άνοδο των τιμών στις πρώτες ύλες έχει παρουσιάσει σταθερή κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Στη διάρκεια της κρίσης του 2008 η έκτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο ανταπεξήλθε με επιτυχία, και οι ρυθμοί ανάπτυξης δημιούργησαν μια ισχυρή εγχώρια αγορά και τόνωσαν σημαντικά τις τσέπες της μεσαίας τάξης.

Η χώρα συνεχίζει να παρουσιάζει σημαντική πρόοδο, παρόλα αυτά όμως, σημαντικά προβλήματα όπως ο έλεγχος της εγκληματικότητας και η ελλιπής εκπαίδευση της νέας γενιάς, παραμένουν.

Παραγουάη. Why? Γιατί έτσι. Γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να την παρακάμψω και να μην αφιερώσω τρεις μέρες και σ' αυτή τη χώρα.

Γιατί είναι φτωχή, παρεξηγημένη, χωρίς καθόλου τουρισμό αλλά με τους πιο καταδεκτικούς κατοίκους.

Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, είναι κατά το 95% mestizos (ένα μίγμα ιθαγενών και Ισπανών κατακτητών),...

...ένα ποσοστό που ξεπερνάει κάθε άλλης χώρας στη Λατινική Αμερική. Το υπόλοιπο 5% είναι απόγονοι Ευρωπαίων μεταναστών.

Άφησα για το τέλος τα αξιοθέατα, που μάλιστα είναι από τα λιγότερο επισκέψιμα μνημεία της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.

Σ' έναν καταπράσινο λόφο, 28χλμ. βορειοανατολικά του Encarnacion, στο Trinidad, υπάρχουν οι καλύτερα διατηρημένοι οικισμοί από τις Ιεραποστολές των Ιησουιτών. Καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα πιο κάτω, στο Jesus, βρίσκονται κάποια απομεινάρια ακόμα.

Από τις αρχές του 17ου αι. οι συγκεντρώσεις των σκλάβων ιθαγενών από τους Ισπανούς αποικιοκράτες δημιούργησαν καμιά τριανταριά οικισμούς (στο νοτιότερο μέρος της Βραζιλίας, στην Παραγουάη και στη βόρεια Αργεντινή) που είχαν, συν τοις άλλοις, χαρακτηριστικά εκπολιτισμού και εκχριστιανισμού των ντόπιων.

Στο αποκορύφωμα αυτής της πρακτικής, κάπου στα 1720, περίπου 150.000 ιθαγενείς Guarani ζούσαν με αυτό τον τρόπο. Και παρά τη διοίκηση των καλόγερων Ιησουιτών, ούτε δικαιοσύνη ούτε πρόοδος επήλθαν στις συγκεντρώσεις αυτές,...

...ώθησαν όμως τους αυτόχθονες στο Χριστιανισμό, αν και δεν κατάφεραν να τους προσδώσουν ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά.

Εντούτοις είχαν αποκτήσει μεγάλο βαθμό αυτονομίας από τους κατακτητές (οικονομικά, διοικητικά, φορολογικά) και το μοντέλο αυτό σοσιαλιστικής οργάνωσης λειτούργησε μέχρι το 1767, οπότε αρχίζει να εγκαταλείπεται.

Ομορφη οπωροπώλης. Στην αρχή με κοίταξε λίγο άγρια αλλά στο τέλος μου χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο.

Οι Παραγουανοί έχουν μια ιδιαίτερα χαλαρή στάση απέναντι στο χρόνο. Λέγεται πως  δουλεύουν λίγο το πρωί (όχι χαράματα) και λίγο το απόγευμα, όλο το υπόλοιπο διάστημα της ημέρας αποτελεί τη «σιέστα» τους.

«Αυτός ο τόπος είναι για μένα», μονολόγησα φεύγοντας για την επόμενη χώρα του ταξιδιού που ήταν και πάλι η ...Αργεντινή!