mongolia2magadan


«…από τη Δύση στην Ανατολή κι απ’την Ανατολή στη Δύση…»
(«Babushka» – CD: Sun after rain, LOS MUJEROS, 2013)
Χάρτης 1. Η πορεία προς το Vladivostok

Χάρτης 2. Η πορεία μέχρι το Novosibirsk (7.000 χλμ)

«Η περιφέρεια (Rayon) των βουνών Altai σας καλωσορίζει...»

Χαρακτηριστική οικιστική πρόταση της ρώσικης υπαίθρου.

Κυρίαρχα χρώματα, το πράσινο και το μπλε. Οι ιερές αποχρώσεις του Ισλάμ κυριαρχούν στους Καζάκικους πληθυσμούς της περιοχής.

Συνταξίδεψα για λίγο με δυο Ρώσους μοτοσυκλετιστές από το Yekaterinburg. Πήγαιναν για ελεύθερο camping, κάπου κοντά στα σύνορα με το Καζακστάν.

«Ρε μεγάλε, μπας και πήγες μέχρι τη Σιάτιστα και μας δουλεύεις ;;;». Είδη λαϊκής τέχνης από γούνα και δέρμα.

Κοπάδια από ελεύθερα άλογα συναντούσα παντού, καθώς ανηφόριζα στον 
M52-Chuysky Trakt...

Κάποια στιγμή, οι δρόμοι μας χώρισαν...

Αν υπάρχει κάτι που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στη ρώσικη ύπαιθρο, είναι η αρχιτεκτονική ομοιομορφία των ξύλινων σπιτιών.

Αρχίζουν τα ωραία. Μην αποθαρρύνεστε από το βρεγμένο οδόστρωμα. Ήταν ελάχιστες οι σταγόνες που έφαγα στα 600χλμ, από το Biysk μέχρι τα μογγολικά σύνορα.

Ξύλο, τι άλλο, το βασικό οικοδομικό υλικό.

Ο βαρύς χειμώνας, απαιτεί και τα ανάλογα οχήματα, εδώ πάνω.

Ευτυχώς, τα ωραία συνεχίζονται για πολύ ακόμα...

Δεν βλέπω σκυλιά να εμφανίζονται.

Νοικοκυρεμένο αγροτόσπιτο.

Ας βγάλω και μια «σέλφι» που είναι πολύ της μόδας...

Τυπικό χωριό της περιοχής. Τη βροχή και πάλι τη γλίτωσα. Η περιοχή αναφέρεται ως το πιο άνυδρο μέρος στη Ρωσία. Τα διαγράμματα βροχόπτωσης στο Internet αυτό δείχνουν, τι να σας πω...

Καλώς Ορίσατε στο Kosh-Agach. Προσέξτε το Kosh Keldinizder και συγκρίνετέ το με το τούρκικο Hosgeldiniz. Φυσικό είναι, αφού η γλώσσα των Καζάκων είναι μια τούρκικη γλώσσα.

Κάμηλος η Βακτριανή (με δύο ύβους) - Γυπαετός ο Βαρβάτος - Βους ο Γρυλλίζων (Γιακ)
Animal Planet θα το καταντήσω το blog, όπως πάμε...

Μάθε γράμματα, φίλε, αλλιώς σε βλέπω μια ζωή να μένεις στα γελάδια...

«Για που το 'βαλες με το μονοκύλινδρο»; Μια χαρακτηριστική εικόνα (που τη βλέπεις όμως ερχόμενος από τη Μογγολία). Kosh-Agach στη διάλεκτο των Αλτάι, σημαίνει «το καλό (τελευταίο κατά μία έννοια) δέντρο». Αλήθεια είναι.

Δεν έβρεξε καθόλου, αλλά μια δροσούλα την είχε...

Το Zhana Aul είναι το προτελευταίο χωριό της διαδρομής και ένας θύλακας της μουσικής παράδοσης των Καζάκων.

Καθ' οδόν για τα Ρωσο-Μογγολικά σύνορα, με τη βλάστηση να έχει γίνει εδώ και ώρα παρελθόν.

Το μικρό τζαμί (michit στα ρώσικα) της Tashanta.

Το «όμορφο» χωριό της Tashanta, 300μ πριν τα Ρωσο-Μογγολικά σύνορα...

...θα ήταν ο σταθμός μου για εκείνο το βράδυ.

Ελλείψει ξενοδοχείου (;;;), μια IZH Planeta με οδήγησε στο φιλόξενο σπίτι δύο ηλικιωμένων.

Με φίλεψαν, μου έκαναν παρέα ολόκληρο το απόγευμα κι έπειτα...

...άναψαν το ...καλοριφέρ του σπιτιού για να «σπάσει» κάπως το κρύο.

Αν και σε λίγο το σπίτι γέμισε καπνό...

...αυτό το δίκτυο των μεταλλικών σωλήνων που περνούσε από τα δωμάτια ήταν αρκούντως αποτελεσματικό!

Μου 'στρώσαν στο ροζ δωμάτιο της παντρεμένης, πλέον, κόρης τους για να κοιμηθώ.

Το επόμενο πρωί δεν δέχτηκαν να τους δώσω ούτε ένα ρούβλι. Ήταν ένα από τα πιο «ζεστά» βράδια του ταξιδιού μου, αυτό...

Το δορυφορικό «πιάτο», απαραίτητο στοιχείο της οικοσκευής!

Όλο καμάρι ο μικρός πάνω στο Freewind!

Τελευταίες εικόνες από τη Δημοκρατία των Αλτάι.

Χάρτης 3. Η πορεία από τα βουνά Altai (M52-Chuysky Trakt) μέχρι το Ulaan Baatar

«Καλωσορίσατε στη Μογγολία», ή τι στο καλό γράφει η πινακίδα λίγα, μόλις, μέτρα μετά το τελωνείο. Έχω πλέον έναν καθρέφτη και τρία φλας. Φρόντισε γι’ αυτό μια κυρία στα ρώσικα σύνορα, κάνοντας όπισθεν.

Ο συνάδελφος μοτοσυκλετιστής επέμενε να πάμε σπίτι να μας κεράσει η μάνα του. Άψογος!

Κάτω στο βάθος η ...Εθνική Οδός!

Η φιλοξενία αυτών των απλών ανθρώπων στη μέση του πουθενά σε «σκλαβώνει» και όσο κι αν βιάζεσαι δεν μπορείς να πεις όχι.

Ο μικρός αυτός οικισμός κάποτε είχε και βενζινάδικο!

Παραδοσιακή μογγολική καλύβα (ger), κτηνοτρόφων.

Ο τσοπάνος «σαλαγάει», πλέον, το κοπάδι με κινέζικο 150άρι…

Στην αρχή απορούσα με την επιλογή του μηχανικού. Μετά το κατάλαβα. Το σικέιν είναι για να κόβεις ταχύτητα…

120χλμ μετά τα σύνορα βρίσκεται η πόλη Olgii.

Στη Μογγολία σήμερα υπάρχει μια σημαντική μειονότητα Σουνιτών Μουσουλμάνων (ένα 5% του συνολικού πληθυσμού), οι περισσότεροι από αυτούς Καζάκοι της περιοχής Bayan-Olgii, που έχουν τις ρίζες τους στην ισλαμική κεντρική Ασία και κάποιοι Khoton, στα δυτικά επίσης, που είναι οι μοναδικοί μουσουλμάνοι Μογγόλοι.

Μογγόλοι εργάτες. Παρά τον ήλιο, φυσάει ένας παγωμένος αέρας και η άμμος σου γδέρνει το πρόσωπο.

Ψιχάλισε για λίγο κι έκανε την ατμόσφαιρα «κρύσταλλο»!

Τι να έχει το μπουκάλι, άραγε; Δεν φεύγεις αν δεν πιεις…

Άσε τις φωτογραφίες, μεγάλε. Χωρίς GPS, καλύτερα να μην σε πιάσει η νύχτα στο δρόμο…

Χαράματα στο Khovd. Πρόκειται για τις κατοικίες δύο οικογενειών.

Δεν άργησε να ξυπνήσει η πρώτη και κέρασαν πρωινό. Εξαιρετικοί! Ο πατέρας έχει το φορτηγάκι, ο γιος μαθαίνει ηλεκτροκόλληση.

Πρωινός ανεφοδιασμός. Παρά τους φόβους μου στη Μογγολία δεν χρειάστηκα εφεδρικό μπιτόνι. Κάθε 200χλμ το πολύ υπάρχει βενζινάδικο.

Ένα πολύ βαρετό κομμάτι είναι τα 440χλμ μέχρι το Altai. Με τόσα φορτηγάκια να πηγαινοέρχονται και να μην είχε τις κολώνες στα δεξιά δεν χάνεσαι.

Ένα Guanz δίπλα στο δρόμο. Σαν το «Σείριο» ένα πράγμα… Εδώ η HONDA δοκιμάζει μυστικά το YAJIANASHB150-7A TransWorld !!!

Motel πάνω στην εθνική. 1.000 Togrog (μισό ευρώ) τη βραδιά, για μια θέση στο ντιβάνι (εσύ και κάμποσοι ακόμα), χωρίς πρωινό.

Εγώ και μερικοί ακόμα μοτοσυκλετιστές ετοιμαζόμαστε να συνεχίσουμε προς πάσα κατεύθυνση.

Ατέλειωτος είναι… Σε μια στάση για βενζίνη «κουβεντιάζω» (στη νοηματική) με τους οδηγούς των φορτηγών. Όλοι πιστεύουν πως οι αχανείς χωματόδρομοι θα πάψουν σύντομα να είναι ο μοναδικός δίαυλος επικοινωνίας στη χώρα και πως μέσα σε μια πενταετία, όλος ο δρόμος μέχρι τα ρωσικά σύνορα θα έχει ασφαλτοστρωθεί. Με την Κίνα και τη Ρωσία δίπλα, υποψήφιους πελάτες για την απορρόφηση των πρώτων υλών, κύριο μέλημα είναι η δημιουργία έργων υποδομής (αυτοκινητόδρομοι και νέο σιδηροδρομικό δίκτυο είναι στα σχέδια) για τη σύνδεση της χώρας με τους δύο, μόνο, γείτονές της.

Το δημοτικό σχολείο στο Altai.

Τα 90χλμ μετά το Altai είναι άσφαλτος, μετά αρχίζει ένας τέτοιος δρόμος. Δεν έχει καθόλου διασταυρώσεις για να μπερδευτείς κι όπου αρχίζουν πολλοί δρόμοι να κινούνται παράλληλα, στο τέλος όλοι συγκλίνουν.

Δεν κάθησαν για μια καλή φωτογραφία, τα σκασμένα.

Μετά τα βουνά (και 390χλμ μετά το Altai), βρίσκεται το Bayankhongor.

Κάπου εδώ τελειώνει η έρημος Γκόμπι. Μόνο που την κοιτάς σε κάνει να ανατριχιάζεις, η ρουφιάνα…

Τα παιχνίδια με το φωτογραφικό φακό είναι άπειρα.

Το μόνο καλό που έχει το (αδιάφορο) Bayankhongor είναι ότι από εδώ ξεκινάει η άσφαλτος.

Ολοκαίνουργιος δρόμος, φρεσκοστρωμένος, αν και οι καμήλες δεν φαίνεται να αλλάζουν τις παλιές τους συνήθειες.

Ένα ονοο. Τρεις κύκλοι γύρω από αυτό και μια μικρή προσφορά, ακόμα και μιας πέτρας, δίνουν στον πιστό τη δυνατότητα να κάνει μια ευχή. Είναι φορτωμένο με πολύχρωμα khatag, κομμάτια ύφασμα αφιερωμένα στα πνεύματα του ουρανού και της γης.

Είναι αρκετά συνηθισμένο, ο περίβολος ναών και μνημείων να αποτελείται από λευκές stupas, όπως συμβαίνει και στο «Μνημείο του Αλόγου». Παρά τον έντονα βουδιστικό και σαμανιστικό του διάκοσμο το μνημείο είναι, ξεκάθαρα, ένα μεγάλο αφιέρωμα στο βραχύσωμο μογγολικό άλογο…

Ανθεκτικό στην κούραση και τους σκληρούς χειμώνες, τόσο που κάποιοι αποδίδουν τη μογγολική κυριαρχία του 13ου αι. στην υπεροχή αυτής της ιδιαίτερης ράτσας αλόγων. Το μνημείο βρίσκεται 14χλμ νοτιοδυτικά του Arvaikheer.

Η τεράστια ιππική παράδοση της χώρας αποτυπώνεται και στην ονοματολογία των πόλεων. Οι Μογγόλοι αναφέρουν τα άλογα σύμφωνα με το χρώμα τους και έχουν πολλές λέξεις για να περιγράψουν τις διάφορες αποχρώσεις. «Kheer» σημαίνει παρδαλό κόκκινο και «Arvai» είναι ο ταχύς, κατά συνέπεια, το Arvaikheer είναι κάτι σε «ο σβέλτος κοκκινοτρίχης». Η πόλη πήρε το όνομά της από ένα διάσημο άλογο κούρσας που έζησε 300 χρόνια πριν!

Αποχαιρετώντας το Arvaikheer, ο δρόμος συνεχίζει για την πρωτεύουσα Ulaan Baatar (435χλμ). 

Ντόπιος μοτοσυκλετιστής, καλά προετοιμασμένος για μεγάλο ταξίδι.

Γεια σου και σένα. Νέος ενδυματολογικός κώδικας όσο αφορά την κίνηση με μοτοσυκλέτα στη χώρα.

Αντέχει και τρικάβαλο το κινέζικο…

Στον αγώνα για το χαρτζιλίκι, αλλά πάντα με το χαμόγελο στο στόμα!

Κοντά στα σύνορα της επαρχίας (aimag στα μογγόλικα) Ovorkhangai,... 

...συνάντησα έναν ενδιαφέρων κτηνοτροφικό καταυλισμό. 

Τα πιτσιρίκια ακολουθούν υπάκουα τις οδηγίες του φωτογράφου.

Η μητέρα ετοιμάζει το μεσημεριανό φαγητό. Προσέξτε το κερί στην κεντρική κολώνα και την τσάντα «Burberry» στο βάθος.

Δεν ξέρω με τι έπαιζαν το γέλιο, πάντως, δεν τους έλειπε καθόλου…

Καθ' οδόν για την πρωτεύουσα, τον επόμενο σταθμό του ταξιδιού.

Πρώτες εικόνες από τους δρόμους του Κόκκινου Ήρωα. Αυτό σημαίνει Ulaan Baatar στα μογγολικά.

Η πλατεία Damdin Sukhbaatar (προς τιμή του επαναστάτη ηγέτη που πέτυχε την ανεξαρτησία από την Κίνα το 1921, αλλά άνοιξε τις πόρτες σε 70 χρόνια κομμουνισμού με τις ευλογίες της Σοβιετικής Ένωσης),  φιλοξενεί το κοινοβούλιο και δεσπόζει στο κέντρο της πόλης.

Επιχειρηματικές συμφωνίες στο χώρο του κυβερνητικού μεγάρου, υπό το άγρυπνο βλέμμα του Μεγάλου Αυτοκράτορα που αποπνέει σιγουριά και δυναμισμό. «Είθε το πνεύμα του μεγάλου Chinggis Khaan να εμπνεύσει στο μέλλον τον μογγολικό λαό και να τον οδηγήσει εκ νέου στην ευημερία», είπε ο Nabaryn Enkhbayar, πρώην πρόεδρος της χώρας και πρώην πρόεδρος του Επαναστατικού Λαϊκού Μετώπου της Μογγολίας (MPRP).


Το μέγαρο Blue Sky είναι ένα από τα ολοκαίνουργια, εντυπωσιακά κτίρια της μογγολικής πρωτεύουσας,...

...λίγο πιο απόκεντρα, όμως, οι εικόνες δεν είναι το ίδιο εντυπωσιακές.

Στα κιόσκια γύρω από την πλατεία του «Πατέρα της Επανάστασης», πολλοί κάτοικοι περνούν τη μέρα τους…

...παίζοντας σκάκι!

Άγαλμα του Βούδα σε προάστιο του Ulaan Baatar, λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα.

Παρά τους πολυάριθμους λατρευτικούς χώρους, η παρουσία του Βουδισμού στη χώρα δεν ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο περίμενα. Ίσως, τελικά, να φταίει ο περισσότερο φιλοσοφικός και λιγότερο λατρευτικός χαρακτήρας του, γι' αυτό.

Η δεύτερη συνάντηση με τους δυο Γερμανούς που κατευθύνονταν προς Βιετνάμ...

...έγινε μπροστά από ένα ιδιαίτερα στολισμένο ovoo!

Ξέρω τι σκέφτεσαι, Andreas«…με αυτό το κατασκεύασμα δεν θα πήγαινα ούτε μέχρι το περίπτερο για τσιγάρα…»!

Μια μεγάλη πινακίδα στο δρόμο για τα ρωσο-μογγολικά σύνορα...

...με οδήγησε, κάνοντας μια μεγάλη παράκαμψη, σε καταπράσινα βουνά στα βόρεια της χώρας.

Η επαρχία Selenge είναι ο σιτοβολώνας της Μογγολίας.

Η αρχιτεκτονική των πόλεων ακολουθεί από κοντά τα ρώσικα πρότυπα.

Ήταν Κυριακή και τα παιδάκια τριγυρνούσαν στα πάρκα, φορώντας τα καλά τους.

Άλλο ένα μνημείο αφιερωμένο στο μογγολικό άλογο, κοντά στην πρωτεύουσα της επαρχίας, την πόλη Darkhan,...

...στην οποία μπήκα μετά από λίγο.

Ομολογουμένως ιδιαίτερα ευφάνταστο μνημείο, αφιέρωμα στο μόχθο του βιομηχανικού εργάτη.

Μια τελευταία stupa και τρεις μεταλλικοί βουδιστικοί τροχοί, λίγο πριν…

…αποχαιρετίσω για πάντα τη Μογγολία!

Χάρτης 4. Ο M53-Baikal Highway και ο P419 ενώνουν το Ulan Ude με το Ust Kut

Με συνοπτικές διαδικασίες πέρασα και πάλι στα ρωσικά εδάφη και συγκεκριμένα στη Δημοκρατία της Μπουργιατίας, που φιλοξενεί τη μεγαλύτερη εθνική μειονότητα της χώρας, πέρα από τα Ουράλια.

Ευχάριστη έκπληξη, 25χλμ πριν την πρωτεύουσα Ulan-Ude,...

...το μοναστήρι του Ivolginsk Datsan, το σημαντικότερο βουδιστικό μοναστήρι στη Ρωσία.

Χτισμένο το 1945, φιλοξενεί ένα φαινόμενο που συνεχίζει να «ιντριγκάρει» τους επιστήμονες και να προσελκύσει τους πιστούς κατά χιλιάδες,… 

…το πολύ καλά διατηρημένο, και χωρίς ιδιαίτερα σημάδια φθοράς, σώμα του Khambo Lama… 

…ο οποίος πέθανε το 1927, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται όρθιος στη στάση του λωτού.

Η αίθουσα αυτή είναι ανοιχτή στο κοινό κατά τη διάρκεια των βουδιστικών γιορτών,…

…όμως, μόνο εφτά μέρες το χρόνο.

Και στο Βουδισμό (όπως και σε τόσες άλλες θρησκείες και πολιτισμούς),...

...συχνά συναντάμε φαλλικές παραστάσεις που αποτελούν σύμβολα ευφορίας και γονιμότητας.

Τελικά η Ρωσία (και όχι η Μογγολία, όπως περίμενα) είχε να επιδείξει τα πιο αντιπροσωπευτικά βουδιστικά μνημεία του ταξιδιού (εδώ αλλά και στη γη των Καλμούχων, λίγες βδομάδες αργότερα)…

…καθώς το μοναστήρι του Ivolginsk Datsan είναι ζωντανό και δραστήριο αφού φιλοξενεί μεγάλο αριθμό μοναχών αλλά και δέχεται καθημερινά πλήθος επισκεπτών.

Άφησα Irkutsk και Βαϊκάλη για το γυρισμό και κατευθύνθηκα βορειοδυτικά, μέχρι να συναντήσω τον ποταμό Lena.

Ρωσική ιδιαιτερότητα οι «ντάτσες». Ξύλινα σπίτια (περίπου 25τ.μ.) σε γεωτεμάχια 600τ.μ. (γι’ αυτό και συχνά ο λαός αποκαλούσε «έξι κατοστάρικα» αυτά τα μικρά εξοχικά, συνήθως κοντά στις πόλεις), που παραχωρούσε η σοβιετική κυβέρνηση στους πολίτες για διάφορες υπηρεσίες. Είναι γεμάτη η ύπαιθρος από τέτοια, αποτελούν την κύρια επιλογή των αστών για την απόδραση του σαββατοκύριακου ή του καλοκαιριού και θεωρούνται (μαζί με τη …βότκα) αναπόσπαστο κομμάτι της ρωσικής κουλτούρας.

Ο ποταμός Lena στο ξεκίνημά του. Καμιά 150αριά χιλιόμετρα στον P419 είναι ακόμα χωματόδρομος, αλλά οι εργασίες προχωρούν γρήγορα.

Περίεργος είμαι, πως θα ήταν στις μέρες της δόξας του…

Άθλιο gostinicaακόμα χειρότερη η administratora.

Οικονομικοί μετανάστες από το Καζακστάν, με τους οποίους μοιράστηκα για δυο μέρες το πεντάκλινο δωμάτιο στοUst-Kut. Μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου ανακαλύφθηκαν βορειότερα και όλη η περιοχή αρχίζει να εμφανίζει μια έντονη κινητικότητα. Είναι έντεκα το βράδυ και ετοιμάζονται για τη νυχτερινή βάρδια.

Πότε να γεμίσει όλο αυτό το πράγμα και να φύγει… Τελικά έφυγα εγώ! Ευχάριστα νέα σας φέρνω, πάντως, από την προκυμαία του Ust-Kut. Σε 6-7 χρόνια θα υπάρχει, μου είπαν, δρόμος που θα το συνδέει με το λιμάνι τουLensk, περίπου 1.000χλμ βορειότερα, κάνοντας πλέον τη χρήση του ποταμόπλοιου εντελώς περιττή. Ρε, μπας και είναι καλή ιδέα να αρχίσω να ονειρεύομαι ένα νέο ταξίδι σε ‘κείνα τα μέρη;

Μες την ατυχία μου, πέτυχα αυτόν τον καιρό στην καρδιά της Σιβηρίας (57 μοίρες γεωγραφικό πλάτος). Βέβαια με τα νεύρα που είχα, απορώ πώς βρήκα διάθεση όχι μόνο να βγάζω φωτογραφίες on the road, αλλά…

…και να κολλάω αυτοκόλλητα της λέσχης μου και της ομοσπονδίας στα κολωνάκια!  Έχω κι εγώ τα «κολλήματά» μου. (Υ.Γ.: Ένα βλάψιμο με τον Ο.ΔΙ.ΚΟ. – Όμιλος Δικυκλιστών Κοζάνης και με την MOT.O.E. – Μοτοσυκλετιστική Ομοσπονδία Ελλάδος, το κουβαλάω από το 1990. Όλοι κάναμε λάθη, όταν ήμασταν παιδιά…)

Όχι δεν είναι άλλο ένα μεγαλεπίβολο κυβερνητικό μέγαρο, αλλά το διοικητήριο της VostSibUgol

…των μεγαλύτερων ανθρακωρυχείων σε ολόκληρη την Ανατολική Σιβηρία.Είχα επιστρέψει στο Irkutsk όπου θα έμενα μια μέρα για ανασυγκρότηση, μετά την ανατροπή στα σχέδια.

Ο Ναός του Σωτήρα (1710) είναι το παλαιότερο πέτρινο κτίσμα σε ολόκληρη τη Σιβηρία.

Πώς να μη σε σταματήσει, ρε Τέλη, η ρώσικη Politsiya; Αυτοί είναι σαν τον Batman ένα πράγμα. Γιγαντοαφίσα στο κέντρο του Irkutsk.

Ο Καθεδρικός Ναός Bogoyavlenskiy (1718), θεωρείται ο «πρόδρομος» του Σοβιετικού Μπαρόκ.

Τι σε απασχολεί, πες μου…

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς πως το Irkutsk είναι μια πολύ ξεχωριστή πόλη.

Εντυπωσιακό κτίριο της οδού Karla Marksa.

Η έπαυλη του μεγαλέμπορου Vtorov, στα τέλη του 19ου αι., είναι ένα εξαιρετικό δείγμα Μπαρόκ αρχιτεκτονικής στην πόλη.

Όμορφα αναπαλαιωμένο αρχοντικό στην οδό Babushkina.

Έχω ένα κόλλημα με τις πόρτες και τα παράθυρα.

Είτε από πεύκο, είτε από κέδρο το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό!

Ταλαντούχοι τεχνίτες της χάρισαν εξαιρετικά δείγματα νεορώσικης αρχιτεκτονικής,

...δίνοντάς της εκτός από ένα μοναδικό αλλά διακριτικό πρόσωπο τον, λιγάκι υπερβολικό, τίτλο «το Παρίσι της Σιβηρίας» !

Το κτίριο φιλοξενεί από το 2000, το μουσείο «Δόξας του Πολέμου».

Το Irkutsk μπορεί, εύκολα, να σε «αιχμαλωτίσει» για αρκετές μέρες…

…τριγυρνώντας στους δρόμους και φωτογραφίζοντας τα παλιά αρχοντικά.

Και όπως έγραψε ο Τσέχωφ, στα Γράμματα από τη Σιβηρία, «...το Irkutsk είναι μια φινετσάτη πόλη, οπωσδήποτε Ευρωπαϊκή!»

Όλη η πόλη είναι γεμάτη από ξύλινα σπίτια του 19ου αι. (μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1879)…

…αλλά αν θέλετε να περιοριστείτε στο κέντρο, κοντά στην πλατεία Kirov, πολλά ξύλινα σπίτια βρίσκονται στις οδούς…

Chekhova, Karla Libernikha και Dzerzhinskogo.

Παντού στη Ρωσία, τα Διοικητήρια και τα κυβερνητικά κτίρια...

...προσπαθούν να σε καθηλώσουν με τον όγκο και το αυστηρό ύφος τους.

Στο κέντρο του Irkutskulitsa Lenina & ulitsa Sverdlova γωνία.

Κατά μήκος του M53-Baikal Highway...

...όπου βρέθηκα την άλλη μέρα, πηγαίνοντας για...

...το Taltsy, 60χλμ μακρύτερα. Μια επίσκεψη στο υπαίθριο Μουσείο Ξύλινης Αρχιτεκτονικής, θεωρείται επιβεβλημένη.

Ιδρύθηκε το 1969 και βρίσκεται  στο δρόμο προς την λίμνη Βαϊκάλη.

Φιλοξενεί πάνω από 40 μνημεία μεγάλης ιστορικής αξίας, αντιπροσωπευτικά της ευρύτερης περιοχής...

...που προσφέρουν μια εξαιρετική εικόνα της ζωής... 

...σε αυτό το κομμάτι της Σιβηρίας τους περασμένους αιώνες.

Το μουσείο θεωρείται με διάταγμα του προέδρου της ρωσικής ομοσπονδίας ως ένα...

...εξαιρετικά πολύτιμο μνημείο της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών της Ρωσίας!

Τα σημαντικότερα εκθέματα είναι η πύλη από τον πύργο του Σωτήρα στο φρούριο της Ilimsk (1667) και ένα παρεκκλήσι από το Καζάν (1679).

Χάρτης 5. Ο M58-Amur Highway ενώνει το Ulan Ude με το Skovorodino

Συνεχίζοντας προς τα ανατολικά, συνάντησα δύο Εγγλέζους που ερχόταν από Καναδά για να ολοκληρώσουν (στο Λονδίνο) το γύρο του κόσμου και δυο Ρώσους που πήγαιναν από το Βλαδιβοστόκ στην πρωτεύουσα.

Το αδιάφορο Kultuk είναι ένα λιμάνι στη νοτιοδυτική όχθη της λίμνης Βαϊκάλης.

Καπνιστό ομούλ Βαϊκάλης είναι ένα από τα εδέσματα που πωλείται στους υπαίθριους πάγκους.

Μη μου ζητήσετε αναλυτική περιγραφή, στη λίμνη Βαϊκάλη ζουν 214 είδη ψαριών!

Αν και μπήκαμε στο καλοκαίρι, μπουφάν, κουβέρτες και παπλώματα συνεχίζουν να είναι χρήσιμα,...

...σε μια καθημερινότητα που, κλιματολογικά τουλάχιστον, δεν είναι καθόλου εύκολη.

Τυπικό χωριό της ρωσικής υπαίθρου.

Λίμνη Βαϊκάλη, «το μαργαριτάρι της Σιβηρίας».

Καθ’ οδόν για Chita.

Ενα από αυτά τα βενζινάδικα που εύκολα προσπερνάς για να βρεις  κανένα RosNeft (η GAZPROM απουσιάζει από αυτές τις περιοχές).

Μογγολικής καταγωγής οι Μπουργιάτες έχουν κι αυτοί κάποια σχέση με το σαμανισμό και τα πνεύματα…


...όπως φαίνεται από τα κομμάτια ύφασμα που είναι κρεμασμένα στους θάμνους και στα δέντρα.

Στις απέραντες ευθείες του M58-Amur Highway επιστράτευσα τα γκάζια του Freewind!

Ευτυχώς, τα λίγα βενζινάδικα που υπάρχουν στα 900χλμ από την Chita ως το Skovorodino βρίσκονται στις ιδανικές αποστάσεις μεταξύ τους...

Καλά, ρε μεγάλε, μια φωτογραφία έβγαλα…

Χάρτης 6. Ο M56 ενώνει το Bolshoy Never με το Yakutsk

Λίγα χιλιόμετρα μετά το Skovorodino και αφού πέρασα το Bolshoy Never, αποχαιρέτησα τον AH6 (ο AsianHighway που ενώνει τη Νότια Κορέα με τη …Λευκορωσία!) και την άσφαλτο.

Ο χωματόδρομος δεν είναι τίποτα το σπουδαίο για να σου προκαλέσει ανησυχία, το μήκος του μόνο μου δημιουργούσε έναν προβληματισμό, από τη Βενετία ίσαμε το Narvik, ένα πράγμα. Ήταν ο βασικός στόχος του ταξιδιού μου το Magadan, δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω πίσω, τουλάχιστον όχι «αμαχητί»! Alea jacta est.

Αυτοκόλλητα είχα πολλά, περίσσεψαν κιόλας…

Η Tynda είναι η πρώτη έκπληξη του M56. Μια μεγάλη πόλη (εν μέσω χωματόδρομου), είναι κάτι που δεν το βλέπουμε στη Δύση.

Ηταν νωρίς για να σταματήσω και συνέχισα βόρεια…

…μέχρι το Neryungri, που με υποδέχτηκε με τα όμορφα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.

Διανυκτέρευσα στο gostinica RELAX. Μεγάλα τμήματα ασφάλτου υπάρχουν κοντά στις πόλεις, αλλά και σύγχρονος αυτοκινητόδρομος μέχρι το Yakutsk είναι υπό κατασκευή.

Μνημείο, λίγο έξω από το Neryungri.

Η σκόνη (και τίποτε άλλο) είναι ο βασικός αντίπαλος, ειδικά όταν συναντάς μεγάλο φορτηγό.

Χωριό (με βενζινάδικο) στη μέση του πουθενά.

Μια σύντομη στάση και συνεχίζουμε.

Στον «πυρετό του χρυσού» κινούνται όλα, εδώ πάνω.

Μνημεία της Σοβιετικής περιόδου, βρίσκονται παντού.

Επρεπε να σταματήσω νωρίς στο Aldan (δεν ήξερα ότι υπάρχει ξενοδοχείο και στο Tommot, 80χλμ βορειότερα).

Η επιλογή του καταλύματος δεν ήταν και η καλύτερη.

Η βρώμικη ταπετσαρία και ο ξεχαρβαλωμένος μπουφές δεν θύμιζαν σε τίποτα τις ένδοξες μέρες της Σοβιετικής Ενωσης.

Είχα όμως πολλές ώρες στη διάθεσή μου,να τριγυρίσω στην πόλη και να φωτογραφίσω έναν (ακόμη) Lenin! «Aldan Gold», δύο λέξεις, στα χείλη όλων…

Η αγωνία παύει σιγά-σιγά κι από ένα σημείο και μετά γίνεται ανυπομονησία. Τόσο βαρετά είναι…

Κανά δυο χωριά (...που μοιάζουν τελείως εγκαταλειμμένα αλλά δεν είναι) σπάνε για λίγο τη μονοτονία του τοπίου.

Αυτά κι άλλα τόσα βενζινάδικα, είναι τα μόνα πράγματα που συναντάς μέχρι το προάστιο του YakutskNizhny Bestyakh.

«Πολύ χαριτωμένο το σκυλάκι σας, μανδάμ…»

Τα πρώτα 30-40 χιλιόμετρα του «Δρόμου των Οστών» με υποδέχτηκαν με μπόλικη σκόνη.

Χάρτης 7. Ο Kolyma Highway ενώνει το Yakutsk με το Magadan

Δύο Izh Planeta και ένα MINSK M125S, λίγο έξω από το χωριό Tyungyulyu.

Οι Γιακούτιοι που κατοικούν εδώ, είναι ένας αυτόχθων λαός και αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της περιοχής. Αποτελούν μία από τις 184 εθνικές ομάδες που κατοικούν στη Ρωσία και το συστατικό έθνος της Δημοκρατίας των Σαχά. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου προδίδουν την τουρανική τους καταγωγή.

Η διοικητική διάρθρωση του Churapchinsky ulus (σαν να λέμε περιφέρεια) σε μια παραστατική απεικόνιση, δίπλα από το δρόμο.

Ξύλο κι εδώ το οικοδομικό υλικό, αλλά κάθε σύγκριση με τα αρχοντικά που φωτογράφιζα μια βδομάδα νωρίτερα με έκανε να «μειδιώ» αμήχανα…

Ευθεία μπροστά το κατάλυμά μου στην Churapcha.

Στο lobby του «ξενοδοχείου» το πρωί της επόμενης μέρας, λίγο πριν αναχωρήσω.

Ο εξαιρετικός καιρός φαίνεται, τα άπειρα κουνούπια που σε κυκλώνουν κάθε φορά που σταματάς, όχι.

Η αγάπη μας, θα κάνει την επιχείρηση να στεριώσει… «Take away», στην όχθη του ποταμού Aldan. Η πολύωρη αναμονή (είπαμε, μέχρι να γεμίσει το πλοίο), είναι η καλύτερη εγγύηση για την επιτυχία του εγχειρήματος!

Δύο δρομολόγια έχει ημερησίως, ένα το πρωί κι ένα το απόγευμα…

…πανάκριβα, ακόμη και οι φορτηγατζήδες γκρίνιαζαν (ότι θέλουν ζητάνε, αν μπορείς πέρνα κολυμπώντας)…

…που μετά από μιάμιση ώρα, περίπου, το barge με αποβίβασε στην απέναντι όχθη.

Εφτασα νωρίς στη Khandyga και είχα χρόνο να τριγυρίσω στην πόλη. Τα μελαχρινά χαρακτηριστικά των Γιακούτιων απέχουν αρκετά από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως ρωσικό πρότυπο, ενώ υπάρχουν και κάποια στοιχεία που προδίδουν την τουρκογενή τους προέλευση. Salom είναι ο συνηθισμένος χαιρετισμός, σε κάποιες επιγραφές κάτω στην αγορά είδα τη λέξη BAYRAM, αλλά και οι παρέες των αντρών καθισμένες στα πεζοδρόμια, η σκόνη και η άμμος παντού, έφεραν στο μυαλό μου εικόνες από …Κεντρική Ασία. Παρά ταύτα, μικρή παρουσία έχουν οι μουσουλμάνοι στην περιοχή.

Μια πόλη 7-8 χιλιάδων κατοίκων, πρωτεύουσα μιας περιφέρειας με έκταση μεγαλύτερη από την Ελλάδα (136.000τ.χλμ.), στους 14 (!!!) οικισμούς της οποίας κατοικούν συνολικά 14.000 άνθρωποι, δίνοντας έτσι την απίστευτη πυκνότητα του 1 κατοίκου ανά 10τ.χλμ. Είπαμε, είναι εξωπραγματικά τα δεδομένα στη Σιβηρία

Σκόνη, λακκούβες, κουνούπια, ένα συνηθισμένο απόγευμα στους χωματόδρομους της πρωτεύουσας. Δεξιά ένα μπακάλικο.

Μετρήστε κεραίες για να υπολογίσετε πόσες οικογένειες κατοικούν σε ένα τυπικό, ξύλινο, συγκρότημα κατοικιών προσαρμοσμένο στα δεδομένα της υπαίθρου.

Η σκόνη της ημέρας αποτυπωμένη στο μπουφάν μου.

Καλύτερα να βγάζω χωρίς φλας από και στο εξής...

UAZik (χαϊδευτικά), το εθνικό όχημα σε γειτονιά της Khantyga. Ικανότατο στα χώματα. Tα καινούργια UAZ Patriot(από το 2004 και μετά), πάντως, τα βρήκα αρκετά όμορφα για την τιμή τους (περίπου 11.000 ευρώ).

Λίγο μετά τη Khandyga αρχίζει η περιοχή των βουνών και το «τίποτα» για 700χλμ, όπως μου είπαν οι ντόπιοι που ρώτησα. Δεν είχαν και πολύ άδικο…

Η πινακίδα είναι 30χλμ. μετά το Teplyy Klyuch. Μην αναθαρρείτε. Μετά το Topolinoe και μέχρι το Ust-Kuiga η διαδρομή είναι «winter road» και είναι ανοιχτή από 24 Ιανουαρίου και μέχρι 24 Απριλίου, όταν παγώνουν τα ποτάμια, δηλαδή. Απαιτεί «special permit»...


Στη συνέχεια ο δρόμος κινείται κατά μήκος της οροσειράς Verkhoyansk, που απλώνεται για 1.000χλμ. (!!!), μεταξύ των ποταμών Aldan στα δυτικά και Yana στα ανατολικά…


…και για 250χλμ. δεν υπάρχει απολύτως τίποτα μέχρι… 

…το βενζινάδικο (πάνω στο δρόμο), ένα χιλιόμετρο μακριά από το εγκαταλειμμένο χωριό Kyubyume.

Ο μικρός στην kacca, με το που κατέβηκα από τη μηχανή με ρώτησε αν έχω αυτοκόλλητο να προσθέσω στη συλλογή του…

…λίγο πριν τους αποχαιρετίσω συνεχίζοντας το δρόμο μου. Από εδώ ξεκινάει η παλιά καλοκαιρινή διαδρομή του «Δρόμου των Οστών» που, παρακάμπτοντας το Ust-Nera σε βγάζει κατ’ ευθείαν στην πόλη-φάντασμα Kadykchan (σημ.: φέτος το κομμάτι αυτό ήταν σε πολύ κακή κατάσταση, μάλλον δεν συντηρείται καθόλου, πλέον. Οι αργεντίνοι amigos χρειάστηκαν 4 μέρες για 280χλμ., κοντά στο Tomtor).

Ο «Δρόμος των Οστών» (Doroga na Kostyakh), είναι ένας όρος που δόθηκε από τους Ρώσους για το δίκτυο των δρόμων που κατασκευάστηκαν από τους κρατούμενους των Gulag και που συνέδεαν τη Khandyga με το λιμάνι του Magadan.

Είναι γνωστό, πλέον, στους περισσότερους πως επιλέχτηκε αυτός ο τίτλος, καθώς οι εργάτες που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της κατασκευής θάφτηκαν κάτω από το δρόμο και αποτέλεσαν τμήμα του. 

Στις μέρες μας η ρωσική κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει τη χρήση του όρου, σε μια προσπάθεια να ξεχαστούν οι αμαρτωλές ιστορίες του παρελθόντος και μόνο στη φαντασία των δυτικών ο «Road of Bones», κουβαλάει εκτός από δυστυχία και απανθρωπιά και μια «γενναία» δόση …περιπέτειας! 

Δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος «Δρόμος των Οστών» (γι’ αυτό και στα ρώσικα δεν υπάρχει άρθρο μπροστά), όπως ακριβώς δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος «Δρόμος του Μεταξιού». Έτσι ονομάστηκε το δίκτυο των δρόμων που κατασκευάστηκε για να εξυπηρετήσει το σύνολο των Gulag της περιοχής.

Προφανώς, στο Ust-Nera έριξε παραπάνω βροχή από όση έφαγα εγώ στο δρόμο. Η επιγραφή Оймяконъе - Полюс холода σημαίνει «Oymyakon - Πόλος του Ψύχους». Πράγματι, μια κοιλάδα λίγο νοτιότερα κρατάει το ρεκόρ της χαμηλότερης θερμοκρασίας που καταγράφηκε στο Βόρειο Ημισφαίριο (– 68ο C), από το 1933.

Συμβολαιογράφος, ατελιέ, ανταλλακτικά αυτοκινήτων, εταιρεία ταξί, καπελάδικο και (ακριβό) ξενοδοχείο συστεγάζονται στη λασπωμένη, κεντρική λεωφόρο. Είναι μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της μεγαλύτερης σε διάρκεια ημέρας του χρόνου.

Στις γειτονιές του Ust-Nera. Λίγο πριν γιόρταζαν το Θερινό Ηλιοστάσιο, ρίχνοντας (μέσα σε ένα παρατεταμένο σούρουπο) πυροτεχνήματα. Τρεις τα ξημερώματα, ο ήλιος είχε ανατείλει για τα καλά.

Προβληματισμοί για το τι κρατάει αυτούς τους ανθρώπους εδώ, στη μέση του
πουθενά, πόσο πολύ μπορεί να αγαπάει κάποιος τον τόπο του για να μην
φεύγει, πόσο πολύ σε θαμπώνει η λάμψη του χρυσού και τι προοπτικές 
ψάχνει ο καθένας στη ζωή του σίγουρα εγείρονται, αυτά τα πράγματα
τα βρίσκει ο καθένας μόνος με τον εαυτό του.

Η εικόνα του Ρώσου με το μπουκάλι της βότκας στο χέρι είναι κοινός τόπος για
ολόκληρη τη χώρα και σίγουρα η Γιακουτίαδεν θα μπορούσε να 
αποτελέσει εξαίρεση.

To 45% του συνόλου της χώρας καλύπτεται από δέντρα, μια έκταση, δηλαδή, περίπου 7,5 εκ. τ.χλμ.!

Κάποια στιγμή διαπίστωσα πως η τσιμούχα στο αριστερό καλάμι είχε «σκάσει» και τα λάδια που έχανε...

...μούσκευαν τη δαγκάνα και το μπροστινό δισκόφρενο. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα περισσότερο από το να συνεχίσω...

Κάποτε ήταν πολύβουο Café, πάνω στην Εθνική Οδό.

Μια έκταση όσο η Αυστραλία ολόκληρη, που περιλαμβάνει το 25% του παγκόσμιου υλοτομικού πλούτου, τόσο είναι το δάσος στη Ρωσία!

85χλμ. μετά το Ust-Nera βρίσκεται το χωριό Burustakh

Πόσα παιδιά να πηγαίνουν σε αυτό το σχολείο, άραγε;


Χάρτης 8. H Δημοκρατία των Σαχά (Yakutia)

Ενα ακόμη χωριό κατά μήκος της διαδρομής.

Για αρκετά χιλιόμετρα οδηγούσα έχοντας στα δεξιά μου τον ποταμό Nera, που συνεχίζει το ταξίδι του μέχρι να ενωθεί με τον μεγαλύτερο Indigirka.

Στο βάθος το Διοικητήριο στο χωριό Artyk. слава труду: η εργασία δοξάζει. Σε αντιστοιχία με το ARBEIT MACHTFREI: η εργασία απελευθερώνει, των γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, τυχαίο;

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί τα ποτάμια δεν είναι αδιάβατα κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Με τέτοιο στρώμα πάγου…

Εχει τέσσερα ρέματα η διαδρομή (σε όλα περνούσες από μέσα και πάγωνες). Στα τρία από αυτά ετοιμάζονται γέφυρες, αυτό εδώ θα μείνει παραπονεμένο…

Πινακίδα, αρκούντως κατατοπιστική, πάνω στο δρόμο.

Η οροσειρά Verkhoyansk συνεχίζει για αρκετά ακόμα…

Το εγκαταλειμμένο χωριό 5 Let Oktyabrya

…δεν είναι εντελώς εγκαταλειμμένο!

Το απόγευμα ο καιρός έφτιαξε και το ορεινό πέρασμα στα 1.150 μ. (τώρα είχε πινακίδα) που υπάρχει στη διαδρομή, δεν με προβλημάτισε.

Το highlight της διαδρομής είναι η πόλη του Kadykchan, ένα έρημο μεγαθήριο στη μέση του πουθενά, γνωστό και ως «η πόλη του χαμένου ονείρου».

Kάποτε φιλοξενούσε 12.000 κατοίκους που δούλευαν στα δύο μεγάλα ανθρακωρυχεία της περιοχής, μέχρι το 1996, όταν μετά από μια έκρηξη σε ένα από αυτά αποφασίστηκε το κλείσιμό τους και η εκκένωση της πόλης.

Οι οικογένειες έλαβαν από 100.000 ρούβλια, για να αγοράσουν σπίτι κάπου αλλού, το εργοστάσιο ηλεκτρικού ρεύματος και το δίκτυο θέρμανσης αποσυναρμολογήθηκαν και η περιοχή άδειασε.

Οι ξύλινες μονοκατοικίες πυρπολήθηκαν για να μην υπάρχει περίπτωση να επιστρέψει κανένας.
Το Kadykchan και η έρημη πόλη στο Chernobyl, θεωρούνται από τις καλύτερα διατηρημένες «πόλεις φαντάσματα» στον κόσμο.



Φρεσκονοτισμένα χώματα, καθαρή ατμόσφαιρα, μηδενική κίνηση, τι άλλο να ζητήσω πια πηγαίνοντας προς το Susuman;

1.367χλμ. από το Yakutsk, αυτό σημαίνει ότι έμειναν άλλα 670χλμ. μέχρι το λιμάνι του Magadan. Έτσι έκανα τους υπολογισμούς μου εδώ και μέρες, καθώς ο χιλιομετρητής είχε πάψει να δουλεύει.

дума городτο δημαρχείο στο κέντρο του Susuman.

Ενα ιδιαίτερο μνημείο (όχι ένα ακόμη άγαλμα), αφιέρωμα στον ηγέτη της επανάστασης Λένιν, στο κέντρο του Susuman. Η ώρα είναι έντεκα το βράδυ και η θερμοκρασία 9ο C.

Η μεγάλη αυτή προσωπικότητα που σημάδεψε με τη δράση της ολόκληρο τον 20ο αι. βρίσκεται στο κέντρο όλων σχεδόν των, μικρών και μεγάλων, ρωσικών πόλεων.

Τυπικό μπλοκ διαμερισμάτων της σοβιετικής εποχής. Παραμένει, ακόμα, μια από τις χαρακτηριστικότερες εικόνες σε ολόκληρη τη Ρωσία.

Τα δύο τελευταία ορεινά περάσματα των 1.000μ., ανάμεσα σε Susuman και Yagodnoye μου επιφύλασσαν φρέσκο, βραδινό χιόνι και πάρα πολύ κρύο.

Μνημείο αφιερωμένο στο 2ο Π.Π. στο κέντρο του Yagdoye5 χιλιόμετρα νωρίτερα είδα δυο αρκουδάκια να παίζουν πάνω στο δρόμο.

Λίγο μετά, ένας ντόπιος σταμάτησε δίπλα και μου μίλησε στα ελληνικά. Η μάνα του δουλεύει στην Κρήτη εδώ και πολλά χρόνια και ο ίδιος την επισκέπτεται κάθε τόσο…

Οι μνήμες από τον Β' Π.Π. είναι αποτυπωμένες σε κάθε άκρη της Ρωσίας.

Αν κάτι έμεινε βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μου, από εκείνη τη μέρα,...

...ήταν η πολύωρη οδήγηση σ' αυτό το καλονοτισμένο μαυρόχωμα με την απίστευτη πρόσφυση!

Πρατήριο, πάνω στην «Εθνική Οδό». Ευτυχώς βγαίνω από τα βουνά και η θερμοκρασία αρχίζει να γίνεται υποφερτή.

Είχαν μια ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση αυτά τα 2.030χλμ. του R504 ή όπως αποκαλείται πλέον από τους Ρώσους, του «Kolymskaya Trassa». Διασχίζοντας περιοχές που εκατομμύρια αθώοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους (λέγεται πως είναι ένας για κάθε μέτρο του δρόμου…),...

...αφού προηγουμένως υπέφεραν από την πείνα, το κρύο και τις κακουχίες αποφάσισα να πάψω πια να γκρινιάζω στους φίλους μου και στη Νικολέτα και να παραπονιέμαι για το παραμικρό.

Σούρουπο, πια, μπήκα στην πόλη του Magadan.

Το ελάφι είναι το έμβλημα της πόλης.

Το μνημείο Mask of Sorrow (Μάσκα της Θλίψης), αφιερωμένο στα θύματα της κτηνωδίας των GULAG ανήκει στα σοβιετικά οικοδομήματα εκείνα τα οποία γίνονται περισσότερο επιβλητικά όσο περισσότερο τα ζυγώνεις.

Με πληθυσμό κοντά στις 100.000 κατοίκους, το Magadan στηρίζει την ευημερία του στην αλιεία και στα μεγάλα ορυχεία χρυσού.

Εμελλε να μείνω πολλές μέρες στο (πανάκριβο) ξενοδοχείο ΟΚΕΑΝ, μέχρι να καταφέρω να τακτοποιήσω τη μεταφορά της μοτοσυκλέτας στο Vladivostok.

Η τεχνική σχολή επί της Bilibina ulitsa.

Ο θρύλος, λέει, πως αν βρεθείς μπροστά σ’ ένα τέτοιο θέαμα, πρέπει να σταθείς αντρίκια στα πόδια σου και να του καρφώσεις ένα μαχαίρι, βαθιά στην καρδιά. Τώρα, γιατί εμένα το μόνο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι να πατήσω τη μίζα και να εξαφανιστώ, δεν ξέρω. Δεν είμαι των θρύλων, μάλλον…

Τριγυρνώντας στο κέντρο του Magadan.

Ο καινούργιος Καθεδρικός ναός της Αγίας Τριάδας εγκαινιάστηκε το 2011.

Η πόλη απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί «ψόφια» ή αδιάφορη, κάτι που θα μπορούσε να δικαιολογήσει η γεωγραφική της απομόνωση.

Στην προσπάθειά μου να «διώξω» τη μοτοσυκλέτα από το Magadan, κατέβαινα καθημερινά στην περιοχή του λιμανιού.

Μετά τον υπέροχο καιρό που (π)έτυχα σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, πιστεύατε ότι δεν θα βγει ο ήλιος και στοMagadan;

Στο Nagayevo Bay, που τη μέρα της άφιξής μου επέπλεαν κομμάτια πάγου…

…τώρα, είχαν κατέβει οι κάτοικοι να χαρούν τις πρώτες καλοκαιρινές μέρες. Έχοντας φυγαδεύσει το Freewind, ήταν καιρός πια να μεριμνήσω κι εγώ για την αναχώρησή μου.

Χάρτης 9. Το δεκαήμερο ταξίδι της μοτοσυκλέτας, από το Magadan στο Vladivostok

Προσγειώθηκα στο βροχερό και ομιχλώδες Vladivostok. Η Αψίδα του Θριάμβου ανακατασκευάστηκε στο σημείο που ο Τσάρος Νικόλαος Β’ την πρωτοέχτισε το 1902.

Στην Svetlanskaya ulitsa θα συναντήσουμε μερικά από τα πιο αξιόλογα κτίρια της πόλης.

Η ναυτική παράδοση του Vladivostok αποτυπώνεται σε πολλά αγάλματα και μνημεία.

Η σοβιετική αρχιτεκτονική χαρακτηρίζει συν τοις άλλοις τα επιβλητικά κυβερνητικά κτίρια.

Το τέρμα ενός άλλου μεγάλου ταξιδιού, του θρυλικού Υπερσιβηρικού.

Ο σταθμός των τραίνων... 

...είναι ένα πραγματικό στολίδι για την πόλη.

Εξαιρετικές τοιχογραφίες και περίτεχνα διακοσμημένα ταβάνια βρίσκονται στο εσωτερικό του σταθμού.

Είμαι σίγουρος πως πολλά ταξίδια ξεκίνησαν (και θα ξεκινήσουν),...

...γι’ αυτή και μόνο την εικόνα (σημ.: ο χώρος φιλοξενεί και σταθμό λεωφορείων και είναι σχεδόν απίθανο να καταφέρεις να απομακρυνθείς τόσο όσο χρειάζεται μια καλή, landscape, φωτογραφία).

Δεν πρέπει να έχεις παράπονο Βλαντιμίρ Ιλίτς Ουλιάνοφ, οι σύμπατριώτες σου σε τίμησαν και με το παραπάνω...

Εξαιρετικής αρχιτεκτονικής κτίρια, μεγάλα πάρκα και πολύ πράσινο, είναι μόνο λίγο κουραστικό να τριγυρνάς με τα πόδια...

...γιατί είναι χτισμένο πάνω σε λόφους και ανεβοκατεβαίνεις συνέχεια.

Ο Καθεδρικός ναός της Παναγίας βρίσκεται σε κεντρικό δρόμο της πόλης.

Ξεκάθαρα προτιμώ τη λογοτεχνική θεώρηση του Ελύτη με τον γαλάζιο ουρανό, τον ήλιο και τη θάλασσα, από την κινηματογραφική αισθητική του Αγγελόπουλου με τη μουνταμάρα, την καταχνιά και την υγρασία. Το Vladivostok μου τα πρόσφερε και τα δύο.

Παρέα ντόπιων μοτοσυκλετιστών, στην κυριακάτικη βόλτα τους.

Χάρτης 10. Ο δρόμος της επιστροφής

Εξι μέρες κράτησε το μακρύ ταξίδι της μοτοσυκλέτας από το Magadan και άλλες τέσσερις χρειάστηκαν για να ξεφορτώσει το καράβι και να ξαναπάρω το Freewind στα χέρια μου. Μετά άρχιζε ο βαρετός δρόμος της επιστροφής…