ΙΡΑΝ

Ιράν. Τόσο κοντά στο χάρτη. Τόσο μακριά στο μυαλό μας. Όπως και να ‘χει ένας προορισμός από μόνο του… Ένα από τα καλύτερα ταξίδια μας !

Το ταξίδι του 2010, λοιπόν, μας έφερε στα εδάφη της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν.

Πρώτος μας σταθμός το Gombad-e Soltaniye. Το τεράστιο Μαυσωλείο του Μογγόλου Σουλτάνου Oljeitu Khodabande έχει έναν από τους μεγαλύτερους θόλους στον κόσμο, μαζί με εκείνον του Μπλε Τζαμιού στην Κωνσταντινούπολη και του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο.

Το Μαυσωλείο αρχικά χτίστηκε ως η τελευταία κατοικία του Ali, γαμπρού του προφήτη Μωάμεθ, αλλά τελικά δεν χρησιμοποιήθηκε για αυτόν το σκοπό.  Το κτίριο μετατράπηκε για να χρησιμοποιηθεί ως ο τάφος του Σουλτάνου, ο οποίος θάφτηκε εδώ το 1317.

Κάποτε πόλη των Μογγόλων το Soltaniye, (που το όνομά της σημαίνει «Πόλη των Σουλτάνων»), χτίστηκε το 14ο αιώνα, τώρα είναι ένα μεγάλο χωριό. Ήταν και η πρώτη μας επαφή με τους κατοίκους του Ιράν.

Ταυτόχρονα συναντήσαμε και τα πρώτα κουρδικά χωριά στα δυτικά της χώρας.

Με 24 eurocents το λίτρο η βενζίνη, το κόστος ανεφοδιασμού του Freewind δεν ξεπέρασε ποτέ τα πέντε (5) ευρώ! Για νερό, πληρώναμε περισσότερο…

Πάνω στην Εθνική Οδό, όμως, που μας οδηγούσε από την Ταυρίδα στην Τεχεράνη, η αναζήτηση καυσίμου δεν είναι και πολύ εύκολη υπόθεση, καθώς δεν υπάρχουν ακόμα οργανωμένοι Σταθμοί Εξυπηρέτησης Αυτοκινήτων. Ένα «τακαρισμένο» βυτίο, εκτελούσε χρέη βενζινάδικου!

Το τέλος της δεύτερης μέρας στη χώρα, μας βρήκε στα προάστια της πρωτεύουσας.

Πρώτη μας επίσκεψη, το επόμενο πρωί, ήταν στο Μνημείο Azadi, στην ομώνυμη πλατεία, την μεγαλύτερη της πόλης.

Χτίστηκε το 1971 ως «Μνημείο της Ελευθερίας», για να γιορτάσουν τα 2.500 χρόνια από την Περσική Αυτοκρατορία και έχει 45μ. ύψος.

Κάτι που μας έκανε εντύπωση κατά την περιπλάνησή μας στην ιρανική πρωτεύουσα (και όχι μόνο) ήταν οι τεράστιες παραστάσεις του Ayatollah Ali Khamenei, ζωγραφισμένες στους πλαϊνούς τοίχους των μεγάλων κυβερνητικών κτιρίων.

Το Μουσείο Γυαλιού και Κεραμικών είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά στην Τεχεράνη, όχι μόνο για τα εκθέματά του, αλλά και για το ίδιο το κτίριο. 

Αρχικά χτίστηκε ως ιδιωτική κατοικία μιας επιφανούς περσικής οικογένειας, μετά έγινε η Αιγυπτιακή Πρεσβεία για να μετατραπεί σε Μουσείο το 1976.

Το κτίριο ξεφεύγει από τη νόρμα των παραδοσιακών περσικών κτιρίων, με πολλά ανατολικά και δυτικά στοιχεία, αλλά με έναν πετυχημένο συνδυασμό.

«Μέχρι και GSX-R ξέρω να φτιάχνω…». Μικρά συνεργεία είναι κρυμμένα στα σοκάκια της αχανούς πόλης.

Δεν ξέρω τι υπηρεσίες θα μπορούσα να περιμένω, πάντως οι ιδιοκτήτες ήταν χαρούμενοι και γελαστοί άνθρωποι.

Καταλάβαμε, ποιο είναι, μάλλον, το πιο «ευαίσθητο» ανταλλακτικό στην καθημερινή μάχη στους δρόμους της πρωτεύουσας…

…καθώς σε αυτούς κυκλοφορούν αμέτρητες μικρές μοτοσυκλέτες σε ότι έκδοση μπορεί κανείς να φανταστεί.

Και sreet (με ...σκέπαστρο)...

...και custom (JETRO)...

...και enduro (FALAT 200)...

...και Super Motard (PISHRO ZIPSTAR RX200).

Συνηθισμένη, πρωινή εικόνα από το κέντρο της Τεχεράνης. Η πόλη των 12 εκ. κατοίκων δεν θεωρείται από τις όμορφες πρωτεύουσες του κόσμου, εξαιτίας του καυσαερίου, του έντονου κυκλοφοριακού προβλήματος και του συνωστισμού.

Λεπτομέρεια από τη Μεντρέσα Masjed-e Sepahsalar, ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της Περσικής αρχιτεκτονικής στην πόλη, καθώς και ένα από τα μεγαλύτερα.

Αφού πήραν την άδεια από τους συζύγους τους, δέχτηκαν τη Νικολέτα ανάμεσά τους (που καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στο Ιράν φορούσε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ το μαντήλι της) και όλες μαζί στήθηκαν προκλητικά απέναντι στο φακό. 

Το παζάρι (η παλιά αγορά) της πόλης. Παρά το γεγονός ότι έχει σημαντικά μειωθεί σε μέγεθος και σπουδαιότητα παραμένει, παραδοσιακά, η Wall Street της Τεχεράνης.

Πολλοί επαγγελματίες έχουν πλέον μετακινηθεί στα νέα τους καταστήματα, κατά συνέπεια πολλοί δρόμοι έχουν πλέον σχεδόν ερημώσει.

«Είμαστε πολύπλοκος λαός. Ζούμε πάντα δυο ζωές. Η υπακοή ήταν πάντα για έξω, η ανυπακοή για μέσα», έχει πει η Shahla Lahihi, εκδότρια και υπέρμαχος των γυναικείων δικαιωμάτων.

71 χλμ. μακριά από το Kashan, βρίσκεται το Abyaneh, ένα από τα πιο εντυπωσιακά χωριά της χώρας, με τα σπίτια του χτισμένα από κόκκινο πηλό.

Μολονότι είναι προστατευμένο από την UNESCO, πολλοί ταξιδιώτες το θεωρούν λιγότερο σημαντικό από την πόλη της Yazd και το παρακάμπτουν.

Οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν Ζωροάστρες, αλλά έγιναν ισλαμιστές. Οι κυρίες παραμένουν ντροπαλές στους φωτογράφους…

Οι πλινθόκτιστες κατασκευές δίνουν στο Abyaneh μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και έναν ιδιόμορφο χαρακτήρα.

Το χωριό είναι σχεδόν ακατοίκητο, λόγω της αστυφιλίας, παρ’ όλα αυτά όλο και κάποιο παιδάκι θα παίζει στα σοκάκια. Μέχρι 9 χρονών, τα κορίτσια δεν είναι υποχρεωμένα να έχουν το κεφάλι τους καλυμμένο…

Ηταν η ώρα να κατευθυνθούμε προς το θρυλικό Esfahan. Η γνωστή φράση: «Το Ισπαχάν είναι ο μισός κόσμος», που είχε αποτυπωθεί σε νόμισμα του 16oυ αι. για να εκφράσει το μεγαλείο της πόλης, είναι ενδεικτικό του αριθμού των αξιοθέατων που θα επισκεπτόμασταν τις επόμενες δυο μέρες.

Το Masjed-e’ Emam που αντικρίσαμε εκείνο το απόγευμα είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά κτίρια στο Ιράν. Εξωτερικά όπως και εσωτερικά είναι ολοκληρωτικά καλυμμένο με τα μπλε πλακάκια που χαρακτηρίζουν την πόλη.

Η μεγαλοπρεπής είσοδος ύψους 30 μ. είναι το απόλυτο παράδειγμα της ισλαμικής αρχιτεκτονικής της περιόδου των Σαφαβιδών.

Ο κύριος τρούλος του κτιρίου φτάνει τα 54 μ., ενώ οι δίδυμοι μιναρέδες του τα 42 μ. Το κτίριο έχει κατεύθυνση προς τη Μέκκα, ενώ χρειάστηκε 26 χρόνια για να χτιστεί (μέσα 17ου αι.) από τον Σάχη Abbas I. 

Στον ποταμό Zayande, υπάρχουν 5 μεσαιωνικές γέφυρες. Η  Khaju (1650) είναι, σίγουρα, η πιο περίτεχνη από αυτές, με 132μ. μήκος και 24 καμάρες.

Το Chehel Sotun χτίστηκε το 17ο αι. ως χώρος δεξιώσεων. Το όνομά του σημαίνει «Σαράντα Κολώνες». Μολονότι υπάρχουν μόνο 20, υπάρχει μια πισίνα ακριβώς μπροστά, στα νερά της οποίας αντικατοπτρίζονται οι υπόλοιπες 20 κολώνες…

Μια εκδοχή για τον αριθμό αυτόν είναι ότι ο αριθμός 40 ήταν συνώνυμος με τη λέξη «πολλά» στην αρχαία περσική γλώσσα (σε μερικά μέρη ακόμη και σήμερα χρησιμοποιείται με αυτήν την έννοια).

Τα όμορφα καφασωτά παράθυρα,…

…και οι περίτεχνα στολισμένες εσοχές…

…με τον ιδιαίτερο ισλαμικό διάκοσμο…

…είναι εικόνες που και μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό του επισκέπτη !

Η πλατεία του Emam Khomeini. Αυτή η τεράστια ανοιχτή πλατεία είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο (500μ. x 160μ.). Φτιάχτηκε το 1612 από τον Σάχη Abbas I. 

Οταν πρωτομπαίνει κανείς σε αυτήν την πλατεία μένει άφωνος από το μέγεθός της. Είναι η καρδιά της πόλης αλλά και σημείο αναφοράς και συνάντησης για τους ντόπιους, που περνούν την ώρα τους εδώ κουβεντιάζοντας και περπατώντας.  

Το (τζαμί) Masjed-e Sheikh Lotfollah κατασκευάστηκε από τον Σάχη Abbas I που το αφιέρωσε στον ιεροκήρυκα πεθερό του Σεΐχη Lotfollah. Τα πλακίδια στον τρούλο δεν έχουν το συνηθισμένο μπλε χρώμα αλλά φέρνουν στο κρεμ…

Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το Masjed-e’ Emam, ένα από τα πιο εντυπωσιακά κτίρια στο Ιράν. Καλυμμένο εσωτερικά εξ’ ολοκλήρου με τα μπλε πλακάκια που χαρακτηρίζουν την πόλη, χρειάστηκε 26 χρόνια για να χτιστεί (1638)…

…και αποτελεί το απόλυτο παράδειγμα της ισλαμικής αρχιτεκτονικής της δυναστείας των Σαφαβιδών.

Χιλιάδες ψηφίδες-πλακίδια, σε χρώμα μπλε ελεκτρίκ, τιρκουάζ, κίτρινο και λευκό, καλύπτουν τις επιφάνειες των τοίχων δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό θέαμα. 

Η Νικολέτα παριστάνει με επιτυχία την πιστή μουσουλμάνα.

Οι δίδυμοι μιναρέδες του φτάνουν τα 42 μ. ύψος και η μεγαλοπρεπής είσοδος τα 30 μ.

Κάποτε το τζαμί λεγόταν το «Τζαμί των Γυναικών», επειδή εδώ επιτρέπονταν στις γυναίκες των δυναστειών να προσεύχονται χωρίς να τις βλέπουν. Τα πλακάκια του θόλου αλλάζουν χρωματισμούς, από μπλε σε ροζ, ανάλογα με το φως που μπαίνει από τα παράθυρα.

Ενας Βρετανός συγγραφέας γράφει ότι: «...η ομορφιά του Ispahan σου κλέβει το μυαλό... πριν το καταλάβεις, έχει γίνει ανεξίτηλη εικόνα και έχει διεισδύσει στον προσωπικό θησαυρό εικόνων ομορφιάς που έχει ο καθένας μας...». Αλήθεια λέει…

Η γέφυρα Si-o-Seh Pol (σημαίνει: με τα 33 τόξα), φτιάχτηκε το 1602 και έχει 300μ. μήκος.

Η γέφυρα Shahrestan με 100μ. μήκος, είναι η πιο παλιά αφού χρονολογείται από το 12ο αι.

Φύγαμε από το Esfahan προς τα ανατολικά και ο δρόμος μας περνούσε ανάμεσα από τις άνυδρες εκτάσεις της ερήμου Dasht-e Kavir.

Δεν είναι δύσκολο να βρεις ένα Yakhchal στη μέση του πουθενά. Ίσως οι πρώτοι «ψύκτες» της ιστορίας, χρησιμοποιήθηκαν τόσο για τη φύλαξη τροφίμων όσο και για τη διατήρηση πάγου στις υψηλές καλοκαιρινές θερμοκρασίες της περσικής ερήμου.

Συνηθισμένα είναι, επίσης, τα πλίνθινα κάστρα στις μικρές επαρχιακές πόλεις της διαδρομής.

Ολο και κάποιος εμφανίζονταν στα έρημα σοκάκια εκείνο το πολύ ζεστό μεσημέρι του Αυγούστου.

Πηλός ήταν το κύριο υλικό για την κατασκευή και τη διακόσμηση των οικοδομών στις προηγούμενες δεκαετίες.

Οι πιτσιρικάδες που συναντήσαμε καθώς τριγυρίζαμε στους έρημους δρόμους είχαν πολύ γούστο.

Δεν είπαμε και πολλά με τους μικρούς. Τους κεράσαμε τα μπισκότα μας και μας χάρισαν κανά δυο όμορφα χαμόγελα.

Με τον ήλιο να μας «χτυπάει» αλύπητα, ακολουθήσαμε έναν χωματόδρομο, ψάχνοντας έναν παλιό οικισμό.

Ενα μισογκρεμισμένο κάστρο της ερήμου…

…και ένα από τα πολλά εγκαταλειμμένα caravanserai…

…ήταν τα μοναδικά «ευρήματα» εκείνης της μεσημεριανής περιπλάνησης.

Τελικά δεν ήμασταν οι μόνοι που ψάχναμε για λίγη σκιά…

Βγήκαμε ξανά στην άσφαλτο και συνεχίσαμε την πορεία μας. Το ρεκόρ της μεγαλύτερης συνεχόμενης ευθείας (καμιά …30ριά χιλιόμετρα), πρέπει να το κάναμε σ’ εκείνη τη διαδρομή, εκείνο το μεσημέρι.

Το απόγευμα φτάσαμε στο Kharanaq. Το σύγχρονο χωριό δεν έχει τίποτα το σημαντικό να επιδείξει αλλά κι εδώ, όμως, οι κάτοικοι μας εξέπληξαν με την ευγένειά τους.

Ακριβώς δίπλα βρίσκεται ο αρχαίος πλινθόκτιστος οικισμός (ηλικίας άνω των 1.000 χρόνων), ένα σημείο που πιστεύεται ότι κατοικείται συνεχόμενα για πάνω από 4.000 χρόνια…

Και το γαϊδουράκι, πάντως, την κάνει τη δουλειά του.

Το Yazd, το «Μαργαριτάρι της Περσικής Ερήμου», ήταν ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς κατά την παραμονή μας στη χώρα. 

Οι Ζωροάστρες ήταν πάντα πολυάριθμοι στο Yazd. Ακόμη και σήμερα περίπου το 10% του πληθυσμού της πόλης εμμένουν σε αυτήν την αρχαία θρησκεία. Το Ateshkade είναι ένας μικρός Ζωροαστρικός ναός που τον επισκέπτονται από όλον τον κόσμο. Η ιερή φλόγα που βρίσκεται μέσα σε μια γυάλινη θήκη καίει ασταμάτητα από το 470μ.Χ.

Τα πολυάριθμα, μεγαλοπρεπή τεμένη της πόλης είναι στολισμένα με ιρανοϊσλαμικά, γεωμετρικά μοτίβα.

Πρόκειται για αληθινά κοσμήματα αρχιτεκτονικής αρμονίας και κομψότητας, που αντανακλούν γαλάζιες, τιρκουάζ και λευκές αποχρώσεις,…

…ενώ το εσωτερικό της αψίδας είναι διακοσμημένο με περίτεχνα muqarnas,…

…τα ιδιότυπα διακοσμητικά μοτίβα της περσικής αρχιτεκτονικής που θυμίζουν έντονα κυψέλες.

Η «Καλή και Ευγενής πόλη του Yazd», όπως την αποκαλούσε ο Marco Polo, αποτελούσε κάποτε σημαντικό σταθμό στο «Δρόμο του Μεταξιού» και βρίσκεται χτισμένη σε υψόμετρο 1.230μ., σε μια όαση, εκεί που η έρημος Dasht-e Kavir συναντά την άλλη έρημο Dasht-e Lut.

Μολονότι θεωρείται πολύ παλιά πόλη, η ιστορία της είναι απροσδιόριστη. Κατακτήθηκε από τους Άραβες και κατά συνέπεια έγινε σημαντικός σταθμός για τα δρομολόγια των καραβανιών

για την Κεντρική Ασία και την Ινδία,…

…εξάγοντας το μετάξι, τα υφάσματα και τα χαλιά σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Καταστράφηκε από τον Chinggis Khaan, αλλά ήκμασε το 14ο και 15ο αι.

Τα badgirs (οι αλλιώς «ανεμοπιάστρες»), στις σκεπές των κτιρίων, είναι το παλαιότερο σύστημα κλιματισμού στον κόσμο.

Οι ψηλοί ανεμόπυργοι «παγιδεύουν» τον αέρα (απ’ όποια κατεύθυνση κι αν έρχεται) και τον στέλνουν σε μια δεξαμενή νερού στο εσωτερικό του σπιτιού που τον δροσίζει.

Ακόμα κι όταν δεν φυσάει, ο θερμός αέρας στο εσωτερικό κινούμενος προς τα πάνω (και βγαίνοντας, τελικά, έξω από άλλες διόδους), «τραβάει» φρέσκο αέρα μέσα.

Ολόκληρες γειτονιές μοιάζουν ακατοίκητες (αλλά δεν είναι), καθώς ένας ψηλός τοίχος χωρίζει τα σπίτια από τα μικρά δρομάκια των συνοικιών

Η αρχιτεκτονική της παλιάς πόλης είναι πολύ ενδιαφέρουσα και έχει χρώμα σαν του πηλού.

Το Yazd θεωρείται μια από τις παλιότερες πόλεις στον κόσμο...

... και το όνομά του σημαίνει γιορτή ή και λατρεία.

Είναι αναγνωρισμένη από την UNESCO ως μια από τις πόλεις που διακατέχουν την αρχαιότερη αρχιτεκτονική παγκοσμίως.

Ζωγραφισμένες παραστάσεις από σκηνές της καθημερινότητας είναι ένα πολύ συνηθισμένο θέαμα στους τοίχους.

Το Masjed-e’ Jame είναι ένα εντυπωσιακό τζαμί του 14ου αι., με αρκετά ψηλή πύλη εισόδου, παράδειγμα κλασικής περσικής αρχιτεκτονικής.

Εχει δυο μιναρέδες, οι ψηλότεροι στην πόλη και η πρόσοψή του ολόκληρη είναι διακοσμημένη με πολύχρωμα πλακάκια με μπλε φόντο.

Αξιζε η διήμερη παραμονή μας στο Yazd. Περιδιαβαίνοντας την πόλη είχαμε την ευκαιρία να το φωτογραφήσουμε όλες τις στιγμές της ημέρας.

Ευτυχώς, η μετακίνησή μας στους δρόμους του νοτιοανατολικού Ιράν, δεν επιφύλασσε δυσάρεστες εκπλήξεις.

Τα χαρακτηριστικά, όμως, των ανθρώπων που ζουν εκεί είναι αρκετά πιο «μελαμψά». 

Τα φιστίκια είναι μια από τις σημαντικότερες καλλιέργειες της περιοχής και για να αντιμετωπιστεί η λειψυδρία ένα πυκνό δίκτυο από υπόγεια υδάτινα κανάλια (ghanats), έχει (εδώ και αιώνες) δημιουργηθεί.

Το μεσαιωνικό, χωμάτινο κάστρο του Arg-e Rayen, στην επαρχία Kerman, είναι παρόμοιο με το Arg-e Bam, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς από τον ισχυρό σεισμό, το Δεκέμβριο του 2003. Το κάστρο είναι πολύ καλά διατηρημένο, αν λάβουμε υπόψη τις ατελείωτες φυσικές καταστροφές που ταλαιπώρησαν την ευρύτερη περιοχή.

Το Arg-e Rayen θεωρείται  ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατα στο Ιράν. Παρέμενε ακατοίκητο μέχρι και 150 χρόνια πριν και (αν και πιστεύεται ότι είναι άνω των 1.000 χρόνων), πρέπει να έχει τις ρίζες του στην προ-ισλαμική περίοδο των Σασσανιδών.

Ο Ayatollah Ruhollah Khomeini, ανέτρεψε το 1979 την προϋπάρχουσα βασιλεία του Σάχη, εδραίωσε την Ισλαμική Επανάσταση και εγκαθίδρυσε ένα θεοκρατικό καθεστώς. Από το 1989 και μετά, ο Ayatollah Ali Khamenei είναι ο ανώτατος θρησκευτικός (και πνευματικός) άρχοντας της χώρας. Οι φωτογραφίες των δύο ηγετών, βρίσκονται παντού στη χώρα.

Οτι και να πούμε για την ευγένεια των Ιρανών είναι λίγο. Όλοι ανεξαιρέτως (ακόμα και μερικοί με ύφος …βλοσυρό) μας σκλάβωσαν με τη συμπεριφορά τους !

Εικόνες από την ιρανική ύπαιθρο. Και μερικά από τα μοντέλα μοτοσυκλετών που συναντήσαμε στους δρόμους…

...«περιποιημένο» για άσφαλτο,...

...«κακό» για enduro,...

...Luxury Travel Edition...

...και «μουλάρι», για όλες τις δουλειές.

Η Περσέπολη, η αρχαία πρωτεύουσα της δυναστείας των Αχαιμενιδών είναι από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της χώρας.

Χαρακτηριστικές είναι οι παραστάσεις που δείχνουν τους αντιπροσώπους των κατακτημένων λαών να προσφέρουν τα δώρα τους στο Βασιλιά. 

Το 512 π.Χ. ο Δαρείος ο Ι, βασιλιάς των Περσών, άρχισε να χτίζει αυτό το παλάτι ως θερινή κατοικία. Ολοκληρώθηκε από μια σειρά βασιλιάδων που πέρασαν από αυτό (Ξέρξης, Αρταξέρξης,…) σε 150 χρόνια!

Αφού ο Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε την Περσέπολη και κατά τη διάρκεια γιορτής, ξέσπασε πυρκαγιά στα ανατολικά ανάκτορα που γρήγορα επεκτάθηκε στην υπόλοιπη πόλη.

Δεν έχει, ακόμη, εξακριβωθεί αν επρόκειτο για τυχαίο περιστατικό ή πράξη εκδίκησης για τη φωτιά στην Ακρόπολη της Αθήνας κατά τη διάρκεια των Περσικών Πολέμων.

Το κύριο χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής στην Περσέπολη ήταν οι ξύλινες κολόνες. Οι αρχιτέκτονες κατέφευγαν στη χρήση της πέτρας και του μαρμάρου μόνο όταν δεν είχαν τις κατάλληλες διαστάσεις τα αποθέματα ξυλείας από τους κέδρους του Λιβάνου και των κορμών από την Ινδία.

Το Παλάτι των 100 Στηλών είναι πιθανόν ο μεγαλύτερο κτίριο που χτίστηκε κατά την περίοδο των Αχαιμενιδών. Περιελάμβανε 100 στήλες ύψους 14μ, με ανάγλυφες παραστάσεις πάνω τους.

Στο Naghsh-e’ Rostam, 6 χλμ. βόρεια της Περσέπολης βρίσκονται 4 τάφοι του 3ου π.Χ. αι., λαξευμένοι στα βράχια.

Επίσης, υπάρχουν και 8 ανάγλυφα, που απεικονίζουν βασιλικές νίκες, στέψεις και απονομές.

Πιστεύεται πως οι τάφοι είναι του Δαρείου Ι, του Δαρείου ΙΙ, του Ξέρξη και του Αρταξέρξη, μολονότι οι απόψεις μεταξύ των ιστορικών διίστανται. 

Κάποια στιγμή «πιάσαμε» τους χωματόδρομους της υπαίθρου,…

…για να πάρουμε μια γεύση της ιρανικής επαρχίας, με τα μικρά, ήσυχα χωριά στη μέση του πουθενά.

Το Khoram Abad ήταν με βεβαιότητα η πιο αδιάφορη πόλη του οδοιπορικού μας.

Το Farak-ol-Aflak είναι το φρούριο της πόλης, με 40μ. ύψος, 12 πύργους και ένα παλιό πηγάδι που βγάζει ακόμη νερό. Ήταν το φρούριο των Atabaks, των ισχυρών ηγεμόνων που κυβέρνησαν την περιοχή πριν νικηθούν από το Abbas I.

Οι άνθρωποι του Ιράν. Πέρσες και ΟΧΙ Άραβες. Τόσο πρόσχαροι, τόσο ευγενικοί, τόσο αξιοπρεπείς. Πολύ μακριά από στερεότυπα που καμιά φορά καλλιεργούμε μέσα μας… 

Στο νοτιοανατολικό Ιράν.

Σε χωριό του Yazd.

Στο εγκαταλειμμένο Abyaneh.

Στο κέντρο του Shiraz.

Το Shiraz, μια από τις πιο σημαντικές πόλεις του μεσαιωνικού ισλαμικού κόσμου και πρωτεύουσα του Ιράν (1747-1779), ήταν ο τελευταίος μας προορισμός στη χώρα, λίγο πριν αρχίσει το «άχαρο» ταξίδι της επιστροφής.

Το Arg-e Karim Khani είναι το επιβλητικό κάστρο που κυριαρχεί στο κέντρο. Ο Kharim Khan το έχτισε ως μέρος της αυτοκρατορικής αυλής για να ανταγωνιστεί αυτό του Esfahan. Μάλλον δεν τα κατάφερε, παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως, μια επίσκεψη αξίζει τον κόπο.

Το 1044 το Shiraz θεωρήθηκε ότι ήταν η αντίζηλος της Βαγδάτης. Το 12ο αι. γίνεται σημαντικό καλλιτεχνικό κέντρο, ενώ το 13ο και 14ο αι. η πόλη ήταν από τις σπουδαιότερες πόλεις του ισλαμικού κόσμου. Μέσω των πολλών καλλιτεχνών και διανοούμενών της (οι δύο πιο γνωστοί Πέρσες λογοτέχνες – Havez και Sa’adi – γεννήθηκαν εδώ), η πόλη ήταν συνώνυμη της μάθησης, της ποίησης, των ρόδων και των αηδονιών…

Στο Shiraz βρίσκονται συγκεντρωμένα μερικά από τα πιο αριστουργηματικά μνημεία του ισλαμικού κόσμου.

Το Nasir-ol-Molk είναι ένα «μοντέρνο» τζαμί (χτισμένο το 1888) κι αυτό φαίνεται από τη διακόσμησή του.

Αν και «μπουχτισμένοι» από τζαμιά (15 μέρες), δεν χάναμε την ευκαιρία να μπούμε σε όσα περισσότερα γινόταν, αφού έτσι κι αλλιώς στις μεγάλες πόλεις μέναμε μια ολόκληρη μέρα και σεργιανούσαμε.

Και όλο και κάποια καινούργια λεπτομέρεια βρίσκαμε να φωτογραφίσουμε, αν και…

…το περσικό γαλάζιο, το λευκό και το τυρκουάζ, τα χρώματα της αιώνιας Ανατολής ήταν αυτά που έμειναν βαθιά χαραγμένα στο μυαλό μας, μετά την 20ήμερη περιήγηση μας στους δρόμους της Θεοκρατικής Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν…